sortitus

[2738] sortītus, ūs, m. (sortior), I) das Losen, Plaut. Cas. 306: si pluribus de rebus uno sortitu rettulistis, Cic. de domo 50: Plur., quae sortitus non pertulit ullos, um die nicht gelost worden ist. [2738] Verg. Aen. 3, 323. – II) meton.: 1) das Los, Stat. Theb. 6, 389. – 2) das Los = der Teil, Stat. Theb. 12. 557.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2738-2739.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: