stramentum

[2815] strāmentum, ī, n. (sterno; vgl. Varro r.r. 1, 50, 3), das zum Hinbreiten Dienliche, I) die Streu, bes. das Stroh, Caes. u.a. casae, quae more Gallico stramentis erant tectae, Caes.: casae stramento arido tectae, Liv. fasces stramentorum incendere, Hirt. b.G.: teneras arbores intorto stramento vestire mit Strohseilen einbinden, Plin.: stramenta secare, Frontin. – noch auf dem Felde stehend, desecta cum stramento seges, Liv.: falce secundum terram succīdunt [2815] stramentum, Varro: haec (serrula ferrea) cum comprehendit fascem spicarum, desecat et stramenta stantia in segete relinquit, ut postea subsecentur, Varro. – II) der Packsattel, stramenta de mulis detrahere, Caes. b.G. 7, 45, 2. Vgl. Gaius dig. 50, 16, 234. Apul. met. 7, 21 u. 8, 30.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2815-2816.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: