dīsulca , ae, f., die gespaltene Klaue, Gloss.
sulcātor , ōris, m. (sulco), I) der ... ... poet. übtr., der Durchfurcher = Durchschneider, lateris sulcator vultur, Zernager, Claud.: von Schiffenden, Averni, Stat.: v. Flüssen, fluvius sulcator arenae, der durchfließt, Lucan.
sulcamen , inis, n. (sulco), die Furche, Apul. met. 6, 2.
īnsulcātio , ōnis, f. (insulco), das Furchen des Bodens, Iul. Val. 1, 24 (31).
sulcābilis , e (sulco), durchfurchbar = ackerbar, terra, Ambros. hexaëm. 3, 4.
sulca fīcus , s. 1. sulcus, a, um.
crīspisulcāns , antis (crispus u. sulco), kraus durchfurchend, sich schlängelnd, igneum fulmen, Poët. b. Cic. top. 61.
dī-sulco (dis-sulco), auseinander furchen, übtr., trennen, durchschneiden, terra tenebrarum quae terram lucis penetratione disulcat, Augustin. c. ep. Manich. § 26: columba molliter aërio dissulcans nubila lapsu, Ven. Fort. vit. S. Mart. 4, 243.
1. rūga , ae, f. (vgl. altind. rūkšá- ... ... bes. im Gesicht, I) eig., Varro, Hor. u.a.: sulcare rugis cutem, Ov. – zur Bezeichnung des Alters, aratā rugis fronte, ...
... übtr.: a) furchen, fossas, graben, Varro: serpens sulcat arenam, Ov.: cutem rugis, runzelig machen, Ov. ... ... .: iter caeli medium, durchfliegen, Sen. poët.: v. Flüssen, sulcat arenas Bagrada, durchfließt, Sil.
1. sulcus , a, um, in der Verbindung fīcus sulca, eine unbekannte Feigenart, Colum. 5, 10, 11.
... röm. Geschlechts, mit den Beinamen Dives, Sulca, Tamphilus, aus dem am berühmtesten: die Gebrüder Cn. Baebius Tamphilus ... ... b. Liv. lib. 29–40. – u. C. Baebius Sulca, Volkstribun, 111 v. Chr., von Jugurtha bestochen, Sall. Iug ...
re-sulco , āre, wieder durchfurchen, -pflügen, dumnosa novalia purgans, proscindens, iterans, bis terque quaterque resulcans, Ven. Fort. vit. S. Mart. 3, 162 sq. – vulnera, wieder aufkratzen, Prud. perist. 5, 144.
īn-sulco , āre, furchen, Not. Tir. 95, 85 (insulcat).
per-sulco , āvī, ātum, āre, durchfurchen, übtr., rugis persulcata genas, Claud. in Rufin. 1, 136. – / Apul. met. 4, 31 jetzt persultantes.
mare , is, Abl. ī, n. (gotisch marei ... ... .: infero mari hieme maximā navigare, Cic.: mare vastissimum hieme transire, Cic.: mare sulcare, Verg.: per mare currere (fahren), Hor.: ire mari, Verg.: ...
1. itero , āvī, ātum, āre, etwas noch ... ... et iteratum, Sen. ep.: dumosa novalia purgans, proscindens, iterans, bis terque quaterque resulcans, Ven. Fort. vit. S. Mart. 3, 162 sq. ...
plēnus , a, um (v. pleo, vgl. griech. ... ... nicht kontrahiertes, Cic.: syllaba plenior, längere, Cornif. rhet.: pleno aratro sulcare, mit ganzem Pfluge, Colum.: pleno vertice, mit ganzem, Ov.: ...
prātum , ī, n., I) die Wiese, ... ... poet. übtr., Neptunia prata, das Meer, Cic. Arat. 129: desulcare cerea prata (Wachstafeln), Corp. inscr. Lat. 5, 3635. – ...
de-hīsco , ere, aufklaffen, klaffend sich ... ... convulsum remis rostrisque tridentibus aequor, Verg.: a media caelum regione dehiscere coepit, Verg.: trisulcae fores dehiscunt, Varro fr.: navigium dehiscens, Sen.: dehiscent attonitae magna ora domus ...
Buchempfehlung
Die schöne Böhmin Bozena steht als Magd in den Diensten eines wohlhabenden Weinhändlers und kümmert sich um dessen Tochter Rosa. Eine kleine Verfehlung hat tragische Folgen, die Bozena erhobenen Hauptes trägt.
162 Seiten, 9.80 Euro