timidus

[3127] timidus, a, um (timeo), furchtsam, schüchtern, verzagt, scheu, behutsam (Ggstz. audax, fortis), v. Pers., Cic. u.a.: quibus res timida et turbida est, die in Angst u. Verlegenheit sind, Plaut.: animus, Cic.: amor, Ov.: timidiora mandata videbantur, Cic.: nihil timidius columbā, Varro: timidissime Phineu, Ov. – m. ad u. Akk., ita non timidus ad mortem ut etc., sich so wenig vor dem Tode fürchtend, daß usw., Cic.: timidus ad audaces (Ggstz. celsior [hochfahrend] ad timidos), Amm. – m. in u. Abl., timidus in labore militari, Cic. – m. ab u. Abl., corpora a febri sunt timidiora, haben mehr Angst vor dem Fieber, Vitr. – m. Genet., timidus procellae, Hor.: deorum, Ov.: lucis, offensarum, Sen.: doloris ac mortis, Lact. (vgl. Bünem. Lact. 3, 26, 6). – non timidus m. Infin., non tim. pro patria mori od. perire, Hor. – subst., timidī, ōrum, m., feige Menschen, Feiglinge, Quint. 6, 2, 17.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 3127.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: