tricae

[3212] trīcae, ārum, f. (zu Wz. * trei(q), winden, drehen, verwandt mit torqueo), I) Possen, Unsinn, La. Nummos trecentos. Gr. Tricas, Plaut. rud. 1323: quod argentum, quas tu mihi tricas narras? Plaut. Curc. 613: quin tu istas mittis tricas? Plaut. most. 572: tricae Atellanae, Varro sat. Men. 198 B: sunt apinae tricaeque et si quid vilius istis, Mart. 14, 1, 7. – II) übtr., Verdrießlichkeiten, Widerwärtigkeiten, Ränke, iudicia lites, turbas tricas, Turpil. fr.: nil mi opus litibus neque tricis, Plaut.: quomodo domesticas tricas (fert)? Cic.: in his tricis morari, Cael. in Cic. ep.: quas nunc diabolum nectere credis tricas? Augustin. – / Das etymol. Märchen bei Plin. 3, 104, nach dem Trica nebst Apina unbedeutende Städtchen in Apulien [3212] gewesen u. zum Sprichwort geworden sein sollen, glaubte schon Non. 8, 15 nicht mehr.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 3212-3213.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien:
Ähnliche Einträge in anderen Lexika