unanimus

[3296] ūnanimus, a, um (unus u. animus), von gleicher Gesinnung, einmütig, einträchtig, sodales, Catull.: fratres, Verg. u. Stat.: ego tu sum, tu es ego, unanimi sumus, Plaut. Stich. 731: quae (res) distinere unanimos videbatur, Liv. 7, 21, 5 codd. u. Hertz (Weißenborn und Madvig nach Jenickes Vermutung una animos): mi unanime! Sever. b. Capit. Albin. 7, 6: nulla fuit res parva umquam aequanimis; adde etiam unanimis, Auson. edyll. 3, 10. p. 35, 10 Schenkl. – Spät. Nbf. ūnanimis, e, Claud. cons. Prob. et Olybr. 231 u. epigr. 87, 3. Auson. parent. 5, 7. p. 42 Schenkl. Vulg. Iudith 6, 14 u. 7, 4 ö.a.: u. ūnianimis, e, Schol. Iuven. 5, 134.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 3296.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: