vespillo

[3450] vespillo, ōnis, m., der Leichenträger für Arme, Suet. Dom. 17, 3. Mart. 1, 47, 1 u. 2. Apul. flor. 19. p. 33, 10 Kr. Firm. math. 2, 10. Not. Tir. 58, 81: vespillonum sandapiliariorumque ministeria, Sidon. epist. 2, 8, 2: als Beiname des Ädilen Lukretius, Aur. Vict. de vir. ill. 64, 8. – übtr. = Leichenberauber, Grabschänder, Fulg. serm. ant. 2. p. 111, 14 H.; vgl. Gloss. IV, 191, 39 ›vespillo, sepulchrorum violator‹. – / Nbf. a) vispillo, Mart. 1, 30, 1 u. 1, 47, 2. Apul. flor. 19. Gloss. III, 77, 63. – b) vispellio, Ulp. dig. 21, 2, 13 M. Marcell. dig. 46, 3, 72. § 5 M. – c) bispellio u. bispello, Gloss. II, 30, 24 u. 25. – d) vespero nach Serv. Verg. Aen. 11, 143. – e) bisbillus, Gloss. IV, 314, 17 u. V, 443, 13.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 3450.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien:
Ähnliche Einträge in anderen Lexika