volup

[3546] volup, Adv. (apokopiert aus der urspr. Form volupe, v. 2. volo), vergnüglich, wonniglich (Ggstz. aegre), quocum multa volup ac gaudia clamque palamque, Enn.: clam uxorem suo animo fecit volup, Plaut.: numquam numero matri faciemus volup, Poëta vet. bei Fest.: utique verbo vetere faceres animo volup? Fronto: volupest mihi, es ist mir ein Vergnügen, angenehm, Plaut.: venire salvum volupest, Ter.: bene factum et volupest, Ter.: ut tibi sit volup, Plaut.: victitabat volup, Plaut.: quā malum volup? Fronto: tu umquam volup? Fronto. – arch. volop, Naev. com. 12. – / Nach Ritschl Opusc. 2, 450 sqq. (dem Brix Plaut. mil. 277 nachspricht) soll die ursprüngliche Form volupe nicht nachweisbar sein; dagegen behauptet Bücheler Grundr. S. 5 (Aufl. 2. S. 11), es müsse volupest überall in volupe est aufgelöst werden; und so steht Prud. perist. 9, 41. Augustin. epist. 3, 5. Mart. Cap. 9. § 888 u. 900: quam volupe (sc. est) auribus, Sidon. epist. 2, 2, 14.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 3546.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: