Online-Bibliothek

56. Wä en Mēd är zwīn Kniëcht kennnnelīrt

[55] En Mēd hadden zwīn Kniëcht gärn; der īn åwer wōr e stūlz gårstich Groal, der ånder en ōrm ihrlich Heokt. Nea wänscht de Mēd, se ållebīd genea kennenzelīren, wä se än ärem Härze beschåffe wēren; dänn vuer är nåhm sich uch der Stūlz gor sihr zesummen und esi wåst se net riëcht, wä se mät äm wōr. Doräm geng se un em Owend ägebuckelt vuer det Fenster der Kniëcht, äm zu laustern. Zem irschte geng se un des Orme se Fenster. Dō såch se är grīß Froad. Der Orm såß mät senjer Motter gor īnich un beschīdän um Däsch en åß Reppelāwent, und se riëte mätenånder sihr hīsch und wōre frih. Nea geng de Mēd uch un det Fenster des Hīfer dijen; wåt se åwer hä såch und hīrt, måcht er de Gåll kōchen und schär iwergohn; dō krīsch en bērt der Sån mät senjer ōrmer Motter en shimpft se ållent zesummen en schleach se zelētzt uch, wel se'm näst z'ēsse keangt gīen. De ōrm Motter åwer schrī en sōt: »Ech wīll der jo fuër me Liëwe gärn äst giën, wonn ich nor äst hāt, ållīn ech hu jo näst, wan desen Dīßem.« Wä der Sån ausgetuowt håt, se nåhm e zelētzt uch den Dīßem en åß en ellīn um Däschāk; de Motter åwer såß åf'm Hiërd en schrī. De Mēd hat geneach gēsähn; se hat de Gårstijen zerrässen, wo se gekeangt hat.

Den åndern Owend åwer wōr Dånz, und der Hīferdich uch der Orm wōren uch dō. Der Hīferdich såch nor esi mir näst, dir näst erōf åf den Ormen, geng anjde mät der Mēd en riët vun hiën Dänjen; der Orm åwer såß än em Wänkel ganz beschīden, en såch nor munchmōl åf de Mēd, und et wōr em, wä wo se'm Härz sēch en sēch, wä gärn hië se hat. Wä nea de Schiller ufengen zu musizīren, se feahrt der Hīferdich de Mēd zem Dånz. Se geng dich, åwer net gärn; wä se sich nea drehten, se sång se'm ist änt Ihr:

»Hop, hop, Tōst,

Di te nächst en Dīßem fråßt!«

Wä dåt der Hīlferdich hīrt, word e giël uch blaß en märkt, dåt se ållent wåßt; e leß se nor necklich aus en lef wä e Beseßäner ewēch vum Dånz. Der Orm såch de Mēd lång un en Härz en frōcht un. De Mēd wōr frih en kåm glech åll lachan en begrif en um Arm, und se drehte sich, dat et en Froad wōr zeazesähn; äm Drehn awer sang se dem Kniëcht änt Ihr:

»Dreht ich, ir menj läf Feß,

Reppelawent schmackt gor seß!«

Wä dat der Orm hirt, schummt e sich en dōcht; se wiß. dat te esi ōrm bäst, en wūl glech ewech; awer de Mēd hält en fest un der Hand en sōt:

»Ech bän denj,

Und tea bäst menj,

Und esi sal et

Änjde senj!«

Nea word bald Hochzejt gehalden, und et wōr gōr lastich; der Miërten Honnes aus der Zwickelgaß, wō em't Brīt mät dem Zwīrn schnejt, wōr uch dō; em schatt em durch e Säf hiß Kächen aft Hīft, und dersänjt äs e glatzich, und der Mächel um Anjd bekam mät em Strämpel oder – ech wīß et nemi riëcht – mät er Rihrknōch int weder de Foß, und dersänjt giht e lumm:

Der Kratzewetz wōr uch dō,

Der Heppentepp kam uch nō;

Menj Mēr äs aus,

Bäs vuer des Nōber senj Haus,

Wi se bēßer kån, di se eraus!