πλάνημα , τό , 1) das Irren, der Irrgang; ψυχῆς πλάνημα καὶ ἀνακίνησις φρενῶν , Soph. O. R . 727; τέρμα σῶν πλανημάτων , Aesch. Prom . 830. – 2) übertr., der Irrthum, Sp .
πλαν-οδία , ἡ , Irrweg, Irrgang, H. h. Merc . 75, wo des Verses wegen die an sich kurze Sylbe lang gebraucht ist; Andere nehmen es als adj. u. verbinden πλανοδίας βοῦς , Irrwege gehend.
λαβύρινθος (s. nom. pr .), ὁ , nach den berühmten Gebäuden Aegyptens u. Kreta's werden übh. vielfach verschlungene Irrgänge so genannt, bes. auch übertr. auf Reden u. Untersuchungen, ὥςπερ εἰς ...
ἀπο-πλανίας , ὁ , der Irrgänger, Flüchtling, Philip . 70; Bian . 15 (IX, 240. 548).