αἰθέριος

[53] αἰθέριος, α, ον (Arist. mund. 2 ἡ αἰϑέριος φύσις), ätherisch, κόνις, zum Himmel sich erhebender Staub, Aesch. Spt. 81; νεφέλαι Soph. O. C. 1084; νέφος Ar. Av. 776; oft Eur., αἰϑερία ἀνέπτα, zum Aether; πάλλε πόδ' αἰϑέριον Tr. 325; αἰϑερία πέτρα Suppl. 989, der hohe Fels; Sp. D. Seltener in Prosa, Tim. Locr. 96 c; πῠρ Plut. Lys. 12; ὕδωρ aqu. etign. 3.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 53.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: