δέσμιος

[550] δέσμιος, ον, δεσμία Soph. frg. 217; 1) gefangen, gefesselt, z. B. δέσμιον ἄγειν τινά Soph. Phil. 604; Ai. 292; Eur. u. sp. D., wie Mel. 63. 75 (V, 184 XII, 113); D. Sic. 18, 66. – 2) fesselnd, φρενῶν Aesch. Eum. 296. 319. 328; – δεσμιώτατος erkl. B. A. 34 ἄξιος δεσμοῦ.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 550.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: