[99] μαστῑγόω, = μαστίζω, geißeln; τὸν Ἑλλήσποντον μαστιγώσαντι, Her. 7, 54; Lys. 1, 18; μαστιγώσας ὁπόσας ἂν (sc. πληγάς) ὁ ἑλὼν προςτάττῃ, Plat. Legg. IX, 872 b, vgl. ἰσαρίϑμους πληγὰς τούτοις μαστιγούσϑω VIII, 845 a; μαστιγοῦν τινα τὰς ἐξ ἀνϑρώπων πληγάς Aesch. 1, 59; Sp. – Adj. verb. μαστιγωτέος, Ar. Ran. 646.