μενεαίνω

[132] μενεαίνω (μένος, vgl. μενοινάω), 1) heftig wünschen, verlangen, begehren; absolut, Il. 22, 10, μενεήναμεν Od. 4, 282, wo der inf. leicht zu ergänzen, οὐ μὲν δή σε καταφϑίσει μάλα περ μενεαίνων 5, 341; gew. c. inf., praes., μηδὲ ϑεοῖς μενεαινέμεν ἶφι μάχεσϑαι Il. 5, 606, häufiger aor., ἀσπερχὲς μενεαίνεις Ἰλίου ἐξαλαπάξαι πτολίεϑρον 4, 32, νῆας ἐνιπρῆσαι 15, 507 u. öfter; auch fut., ἐρύσσεσϑαι μενεαίνων Od. 21, 125; Il. 21, 178; cum gen., μάχης, Hes. Sc. 361; auch ἐμοὶ μενέαινον ὄλεϑρον, sie ersannen mir Verderben, Qu. Sm. 12, 380. – Auch vom Pfeile, ἐπιπτέσϑαι μενεαίνων, Il. 4, 126. – 2) zürnen; absolut, Il. 19, 68. 24, 22. 59; ἔριδι μενεῆναι, 19, 58; – τινί, gegen Einen, Il. 15, 104. 19, 367 Od. 1, 20. 6, 330; – Il. 16, 491 κτεινόμενος μενέαινε erklärten die Alten durch λειποψυχέω, es heißt aber auch hier »erzürnte noch, da er den Todesstreich empfing«. – Einzeln noch bei sp. D., wie Ap. Rh. 3, 369.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 2, S. 132.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: