[304] οἰκτίζω, = οἰκτείρω; ὅπως μὴ σαυτὸν οἰκτιεῖς ποτε, Aesch. Prom. 68; οὕνεκ' ᾤκτισεν ἡμᾶς, Suppl. 630; auch im med., wehklagen, Eum. 490; τινά, bemitleiden, Suppl. 1012; ἀλλ' οἴκτισον σφᾶς, Soph. O. R. 1508, öfter, wie Eur., der aber häufiger das med. braucht, γυναικείοις ἂν οἰκτισαίμεϑα κουραῖσι καὶ ϑρήνοισι, Hel. 1059, οἴκτους, οὓς οἰκτίζει, Tr. 155; τὸν ϑνήσκοντα ᾠκτίζοντο, Thuc. 2, 51; οἰκτίζεσϑαι neben δακρύειν, Din. 1, 110; Sp.