πέρας

[563] πέρας, ατος, τό, Ende, Ziel, Gränze; μόνος ἂν ϑνητῶν πέρας εἴποι, Aesch. Pers. 624; πέρας ποῖ κακῶν προβήσεται, Eur. Or. 510; οὐκ ἔχων πέρας κακῶν, Andr. 1217, öfter; ἐκ περάτων γῆς ἐλϑεῖν, Thuc. 1, 69; εἰ πέρας μηδὲν ἔσται σφίσ ι τοῦ ἀπαλλαγῆναι τοῠ κινδύνου, 7, 42; ὅταν μηδὲν ᾖ πέρας κακοῦ, Plat. Phaedr. 254 b; er setzt ἄπειρα u. πέρας ἔχοντα einander gegenüber, Parmen. 165 a, wie πέρας καὶ ἄπειρον, Phil. 30 a, vgl. Tim. 55 c; ἐπὶ τὰ πέρατα φέρον, Tim. Locr. 101 d; πέρας ἔχειν, neben τέλος λαβεῖν, Isocr. 4, 5, wo er hinzusetzt ὥςτε μηδεμίαν λελεῖφϑαι τοῖς ἄλλοις ὑπερβολήν, also das höchste Ziel der Vollkommenheit erreicht haben, vgl. 5, 141, ἐγὼ μὲν γὰρ ἡγοῠμαι ταῠτα πέρας ἕξειν· οὐδένα γὰρ ἄλλον ποτὲ δυνήσεσϑαι μείζω πρᾶξαι τούτων; ähnlich oft bei Folgdn; πέρας ἐπιϑεῖναι τῷ πολέμῳ, Pol. 1, 41, 2 u. öfter; πέρας εἶχε τὸ πρᾶγμα, hatte ein Ende, 10, 32, 6; auch πέρας λαμβάνει ὁ πόλεμος, 5, 31, 2. Er braucht auch πέρας u. τὸ πέρας adverbial, endlich, zuletzt, 2, 55, 6. 3, 48, 3 u. öfter, wie Aesch. 1, 61; Alexis bei Ath. II, 60 (v. 13). – Auch wie τέλος, die höchste vollziehende Gewalt im Staate, οἱ τὸ πέρας ἔχοντες τῶν ἐν τῇ πόλει ἁπάντων, die obersten Richter, Din. 3, 16. – Vgl. πεῖραρ.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 2, S. 563.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien:
Ähnliche Einträge in anderen Lexika