[754] προς-γελάω (s. γελάω), Einen anlachen; τί προςγελᾶτε τὸν πανύστατον γέλων; Eur. Med. 1041; προςγελάσεται, Ar. Pax 583; τινά, Her. 5, 92, 3; προςγελᾷ τε καὶ ἀσπάζεται πάντας, Plat. Rep. VIII, 566 d; übertr., ὀσμὴ βροτείων αἱμάτων με προςγελᾷ, Aesch. Eum. 246; Einem zulachen, τινί, Valck. Hipp. 862.