[1290] φλεγέθω, poet. Nebenform von φλέγω, nur im praes. gebräuchlich, – a) trans. brennen, sengen, verbrennen, in Brand setzen, πῠρ πόλιν φλεγέϑει Il. 17, 738, u. pass., ὄφρα τάχιστα πυρὶ φλεγεϑοίατο νεκροί 23, 197. – b) intrans. brennen, in Feuer stehen; Il. 18, 211. 21, 328; Hes. Th. 846; πάντα τ οι φλεγέϑει κἀν σκότῳ Aesch. Suppl. 87; ὦ λαμπρᾷ στεροπᾷ φλεγέϑων Soph. Trach. 99, von der Sonne, wie Eur. Phoen. 172.