[1340] χαρτός, adj. verb. von χαίρω, erfreuend, erfreulich; τὸ χαρτόν, Gegenstand der Freude; χαρτοῖσι χαῖρε Archil. 14; χαίροις ἄν, εἴ σοι χαρτὰ τυγχάνει τάδε Soph. El. 1449, vgl. Trach. 227; χαρτὰ πάσχω Eur. Phoen. 621; εἴτε ἡδὺ εἴτε τερπνὸν λέγεις εἴτε χαρτόν Plat. Prot. 358 a.