ἀσχάλλω

[382] ἀσχάλλω (aus ἈΣΧΑΛΙὨ), 1) dasselbe; ϑωήν, ἥν κ' ἐνὶ ϑυμῷ τίνων ἀσχάλλῃς Od. 2, 193; absol., Soph. O. R. 937; Anacr. 12, 14; in Prosa, absol., Her. 3, 152. 9, 117 u. Sp.; τινί, Men. de re equ. 10, 6; Pol. 11, 29; ἐπί τινι, Dem. 21, 125; Pol. 16, 22 u. öfter. – 2) betrauern, ϑάνατον Eur. Or. 783.

Quelle:
Wilhelm Pape: Handwörterbuch der griechischen Sprache. Braunschweig 31914, Band 1, S. 382.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: