[240] ἄν-ολβος, dass., Her. 1, 85 im Orak.; Aesch. Eum. 521; Eur. I. A. 354 ὄνομα. Bei Soph. Ai. 1135 vom Schol. ἀνόητος erklärt; elend, der Vernunft beraubt, thöricht, neben ἄβουλος Ant. 1013; ἄνολβα βουλευμάτων 1251; denn nach 1328 πολλῷ τὸ φρονεῖν εὐδαιμονίας πρῶτον ὑπάρχει; Schol. Il. 24, 536 ἄνολβος παρὰ Στωϊκοῖς ἀπαίδευτος.