[827] ἐν-αντιόομαι, mit aor. pass. (auch ἐναντιωϑήσομαι, = ἐναντιώσομαι, Luc. nav. 32; perf. ἐνηντίωμαι mit abweichendem Augm. Ar. Av. 385), sich widersetzen, entgegen sein, widersprechen; τινί, Her. 7, 10. 49; Soph. Phil. 639; Ar. Pax 1014; oft in att. Prosa, z. B. Thuc. 1, 127; Plat. Phaed. 94 b; οὐδ' ἄλλο σοί πω πρᾶγμα ἠναντιώμεϑα Ar. Av. 385; τὰ εἰς ἀρετὴν ἠναντιώμεϑα τοῖς πολλοῖς Thuc. 2, 40, wir handeln entgegengesetzt; χρείας τι-νὸς καὶ οὐκ εἴς τι ἐναντιωϑῆναι, wegen eines Interesses, 1, 136; περί τινος, Xen. An. 7, 6, 5 (wo in guten mss. περί fehlt); Lys. 13, 17; ὑπέρ τινος, 20, 8; πρός τι, Plat. Cratyl. 390 e; Pol. 16, 12, 5; Plut. Pericl. 29; πρός τινα, Cam. 39 u. a. Sp.; – ὑμῖν, μηδὲν ποιεῖν παρὰ τοὺς νόμους Plat. Apol. 32 b; τίς ἐναντιώσεται, μὴ οὐχὶ εἶναι σοφίαν Conv. 197 a; Aesch. Prom. 788 οὐκ ἐναντιώσομαι τὸ μὴ οὐ γεγωνεῖν, ich werde nicht entgegen sein, zu sagen; ohne μή Plat. Apol. 31 d.