[1007] ἐπ-ολολύζω (s. ὀλολύζω), dabei, darüber ein Freudengeschrei erheben, jauchzen, πότερον χαίρω κἀπο-λολύξω πόλεως ἀσινεῖ σωτῆρι Aesch. Spt. 807; c. acc., ἐπολολύξατε – δόμων ἀναφυγὰς κακῶν Ch. 930; absol., νῠν ἄρ' ἄξιόν γε πᾶσίν ἐστιν ἐπολολύξαι Ar. Equ. 616. – Auch med., ὡς δ' ἐπωλολύξατο Aesch. Ag. 1209.