Aurēlius , a, um, Name eines röm. plebejischen Geschlechts (mit ... ... in den Büchern »vom Redner« als Redner u. in den Büchern »von der Natur der Götter« als Akademiker mitsprechend aufführt, oft bei Cic., s. ...
ab-sorbeo , buī, ēre, hinunterschlürfen, schlürfend hinunterschlucken ... ... . – v. trocknen Ggstdn., eine Feuchtigkeit einschlürfen, aufsaugen, omnem naturalem absorbet umorem siccitas, Curt.: lens optima, quae omnem aquam absorbet, Plin. ...
1. autumnus , ī, m., der Herbst ... ... 13. Aug. bis zum 9. od. 14. Nov.), quae temporis quasi naturam notant, hiems, ver, aestas, autumnus, Cic.: pomifer, Hor.: gravis, ...
balbūtio (balbuttio), īvī, ītum, īre (balbus), I) intr. ... ... et clarā voce audeant dicere, Cic. Tusc. 5, 75: Epicurus balbutiens de natura rerum, Cic. de div. 1, 5. – II) tr. ...
alūcinor ( älter halūcinor ), ātus sum, āri (verwandt ... ... b) Grimassen (Faxen) machen, hic (auf der Bühne) mimus halucinatur, comoedus sermocinatur etc., Apul. flor. 18. p. 28, 7 Kr.
co-acēsco , acuī, ere, durch und durch-, völlig sauer ... ... u. im Gleichnis, ut enim non omne vinum, sic non omnis natura vetustate coacescit, Cic. de sen. 65: im Bilde, quam valde ...
appetēns , entis, PAdi. m. Compar. u. Superl ... ... ) Sall.: appotentior famae, Tac.: nihil est appetentius similium sui, nihil rapacius quam natura, Cic.: studiosissimus appetentissimusque honestatis, Cic.: homo tui appetentissimus, Cic. – II ...
2. circuitus (circumitus), ūs, m. (circueo = circumeo, ... ... in circuitu u. bl. circuitu, im Umkreise, ringsherum, qualis esset natura montis et qualis in circuitu ascensus, Caes.: XV milia passuum circuitu amplexus, ...
caelestis (coelestis), e, Adi. m. Compar. u. ... ... caelestes divinaeque legiones, Cic.: cael. ingenium, mens, Ov.: iudicia, Quint.: illa natura caelestis atque immortalis, Quint.: cael. praeceptor, Vell.: caelestissima opera, Vell.: ...
circuitio u. circumitio , ōnis, f. (circueo, circumeo ... ... 1, 5, 2: in cursibus et circumitionibus (B. der Wasserleitungen) spiritus naturales aliter atque aliter fiunt, Vitr. 1, 1, 7. – γ) ...
2. collēgium , ī, n. (collega), das Kollegium ... ... expertus, Liv. – Bildl., die Genossenschaft, Gemeinschaft, c. quoddam naturae, Plin. 10, 39; u. so Manil. 2, 161. Prud ...
ad-ipiscor , adeptus sum, adipiscī (ad u. apiscor), ... ... Tac.: gloriam ex alqa re, Nep.: finis bonorum est adeptum esse omnia e natura et animo et corpore et vita, Cic.: quod adeptus est per scelus, ...
asperitās , tātis, f. (asper), die Eigenschaft des asper, ... ... Abstoßende, Spröde im Benehmen, im Äußern, die Wildheit, naturae, Cic.: avunculi, Nep.: patris, Ov.: asp. atque rusticitas Maximini, Lampr ...
acerbitās , ātis, f. (acerbus), die Herbheit, ... ... lenitas), im Charakter und Verfahren, iudicum, Cic.: inimicorum, Cic.: morum, naturae, Cic.: censoria, Liv.: delectus u. in delectu, Liv.: poenarum, ...
concentus , ūs, m. (concino), I) der Einklang ... ... quam sonorum concentus, Cic.: mirus quidam omnium quasi consensus doctrinae concentusque, Cic.: coniunctio naturae et quasi concentus atque consensus, Cic.: mentium animorumque concentus conspiratusque, Gell.: nunc ...
1. appositus (adp.), a, um, PAdi. m. ... ... liegt ihm nahe, Cic. de inv. 2, 165: iudicis quoque noscenda natura est, iuri magis an aequo sit appositus, ob er sich mehr dem ...
1. cōgnōmino , āvī, ātum, āre (cognomen ... ... cognominant, Plin. 21, 67: is (ventus eurus) Romanis nauticis ›subsolanus‹ cognominatur, Gell. 2, 22, 8: Ptolemaeus quoque ab exercitu rex cognominatur, Iustin. 15, 2, 11: Diodotus, qui Tryphon cognominabatur, Liv. ...
amoenitās , ātis, f. (amoenus), die Annehmlichkeit für ... ... Leben, Plaut.: plurimarum arborum, Flor.: am. studiorum, Plin.: vitae, Tac.: naturae, Curt.: Plur., amoenitates omnium venerum et venustatum, Plaut. Stich. 278 ...
capācitās , ātis, f. (capax), die Fassungsfähigkeit, ... ... , 42, 1 pr. – β) die geistige Fassungskraft, humanae naturae, Cod. Iust. 1, 17, 1. § 1.
cōnfēstim , Adv. (confestino), zuhastend = stracks, sofort ... ... efflavit, Nep. Paus. 5, 4: ut Hostius cecidit, confestim Romana inclinatur acies, Liv. 1, 12, 3; vgl. Suet. Aug. 10 ...
Buchempfehlung
Nachdem Christian Reuter 1694 von seiner Vermieterin auf die Straße gesetzt wird weil er die Miete nicht bezahlt hat, schreibt er eine Karikatur über den kleinbürgerlichen Lebensstil der Wirtin vom »Göldenen Maulaffen«, die einen Studenten vor die Tür setzt, der seine Miete nicht bezahlt.
40 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro