super-sum , fuī, esse, I) übrig sein, ... ... modo vita supersit, ausreiche, Verg. – im üblen Sinne, ut neque absit quicquam neque supersit, zu viel-, überflüssig ist, Cic. de or. ...
superbia , ae, f. (superbus) = ὑπερηφανεία, das ... ... ., ponere, Hor.: alcis superbiam retundere, Phaedr.: per superbiam aetatem agere, Sall.: absit superbia, asperitas, Plin. ep.: tumens inani superbiā graculus, Phaedr. – ...
dē-gredior , gressus sum, gredī (de u. gradior), ... ... urbem aut propinqua urbi (von Kapreä herab), Tac.: degr. ad pedes, absitzen (v. Reitern), Liv. – m. 1. Supin., degressus deinde ...
cunctātio , ōnis, f. (cunctor), das Zögern ... ... sermone c., Plin. ep.: callidā cunctatione, Suet. – studium semper adsit, cunctatio absit, Cic.: sum et ipse in edendo haesitator; tu tamen meam quoque cunctationem ...
Prahlerei , iactatio. ostentatio. venditatio. venditatio quaedam atque ostentatio, alle auch »mit etwas«, alcis rei. – ostentatio sui. iactantia sui (Pr. ... ... ). – eitle Pr., inanis ostentatio. – ohne Pr. zu reden, absit verbo invidia.
inquīsītio , ōnis, f. (inquiro), I) das Suchen ... ... bleib hübsch bei der Hand, Plaut.: ut documenta sumere volentibus longae inquisitionis labor absit, Val. Max.: Plur., nescire te fingis, quantos labores circa tuas ...
unverschuldet , I) ohne Geldschulden: liber (ohne Schulden). – ... ... abest: was mich unv. treffen mag, quicquid accĭderit, a quo mea culpa absit). – immeritus (unverdient, z.B. querelae). – indignus, ganz, ...