2. ōrnātus , ūs, m. (orno), I) die ... ... übtr., der Schmuck, die Zierde, aedilitatis, Cic.: caeli, Cic. – insbes., der Rede, verborum, Cic.: ornatum afferre orationi ...
caverna , ae, f. (cavus), die Höhle, Höhlung ... ... Plin.: cavernae narium, Nasenlöcher, Cael. Aur.: caverna dentis, Scrib.: cavernae caeli, Lucr. u. Varr. fr., od. aetheriae, Lucr., ...
prōtēlo , āvī, ātum, āre (v. pro u. ... ... quae protelent ad sapientiam, Chalcid. Tim. 167 extr.: pr. mentes hominum ad caeli convexa, ibid. 266. – d) Partiz. prōtēlātus, weithin sich ...
mītēsco (mītīsco), ere (mitis), I) mild werden, ... ... mitescit hiems, Liv.: caelum, Poët. b. Cic. (vgl. caeli mitescente saevitiā, Curt.): mitescunt frigora, Hor. – v. Abstr., ...
tegimen (tegumen) u. tēgmen , inis, n. ( ... ... (Panzer), Liv.: u. so haerentia corpori tegmina (Brustharnische), Tac.: caeli tegmen, Himmelsgewölbe, Lucr. u. Cic. poët. – übtr., ...
aprīcus , a, um, Adi. m. Compar. u. ... ... . Verg. georg. 2, 522). – 2) sonnig = heiter, caeli status, Col.: mensis, Col.: apricissimus dies, Col. – od. ...
strātor , ōris, m. (sterno), I) der Lagerer, stratores lagoenarum, die die Weinfässer aufs Lager bringen, ... ... 9, 4, 1. § 1. – VI) der Ausbreiter, caeli, Augustin. serm. 31, 1 Mai.
... 8, 18, 4. – II) poet. übtr., pal. caeli, das Gewölbe des Himmels, in einem Wortspiel, sed dum palato (mit der Mundwölbung), quid sit optimum, iudicat, caeli palatum (die Himmelswölbung), ut ait Ennius, non suspexit, Cic. ...
re-pūrgo , āvī, ātum, āre, wieder reinigen, -säubern ... ... den A. scheiden, Flor. – b) übtr.: caelum, Ov.: serenitas caeli in sincerissimum nitorem repurgata, Sen.: ne dubitare possimus quae per plures dies latius ...
lacteus , a, um (lac), I) eig.: 1) ... ... orbis lacteus, Cic., od. circulus lacteus, Plin., od. plaga lactea caeli, Stat., die Milchstraße am Himmel (griech. γαλαξίας κύκλος u. bl ...
errātio , ōnis, f. (1. erro), das Irregehen ... ... errationis fecerit compendium, si etc., Plaut.: nulla in caelo erratio, Cic.: eum (caeli motum) ab omni erratione liberavit, Cic. – bes. die Irrfahrt ...
östlich , ad orientem vergens. ad od. in orientem spectans ... ... ad orientem versus. ad od. in orientem. ad regionem orientis. ad partem caeli orientis solis. sub solis ortum od. exortum (ostwärts, gegen oder ...
dēstina , ae, f. (destino), die Befestigung ... ... . de anim. 2, 4. § 8. – übtr., Atlas d. caeli, Arnob. 2, 69: Thomas Libycae mutantis destina terrae, Coripp. laud. ...
compāgo , inis, f. (compingo) = compages (vgl. Serv. Verg. Aen. 1, 293), das Zusammengefüge, ... ... c. quadrangula, v. einem Kästchen, Cael. Aur.: volvitur super nos haec caeli siderumque c., Ps. Quint. decl.
cor-rumpo , rūpī, ruptum, ere (con u. rumpo), ... ... Cels.: conclusa aqua facile corrumpitur, Cic. – von lebl. Subjj., morbo caeli coorta tempestas corrupit lacus, verpestete, Verg.: aqua amara, quae corrumpit dulcem, ...
inter-sum , fuī, esse, I) pers.: A) dazwischensein ... ... , Plin. ep. 10, 30 (39), 2. – in maximis motibus mutationibusque caeli nihil interest, qui ventus, qui imber, quae tempestas ubique sit, Cic.: ...
condicio , ōnis f. (condīco), A) im weitern Sinne = ... ... condicionis non habere potestatem, auf jede P. Anspruch machen können, Nep.: in caelibatu remanere neque sollicitari ullā condicione amplius posse, Suet.: inter matronas abominanda condicio est ...
mōmentum , ī, n. (aus *movimentum, zu moveo ... ... ) der Bewegungspunkt im Raume, der Ausgangspunkt, sol cotidie ex alio caeli momento, quam pridie, oritur, Plin. 18, 333. B) bildl ...
dīversus (dīvorsus), a, um, PAdi. m. Compar. ... ... , equi in diversum iter concitati, Liv.: anguli maxime inter se diversi et caeli verticibus ipsis ex utraque parte subnixi, v. den Polarkreisen, ...
cōn-firmo , āvī, ātum, āre, befestigen, I) ... ... auctoritatibus, Cic. – m. ex u. Abl., hoc ex ipsis caeli rationibus, Lucr. 2, 179. – u. im Passiv unpers., zugl. ...
Buchempfehlung
Diese »politische Komödie in einem Akt« spiegelt die Idee des souveränen Volkswillen aus der Märzrevolution wider.
30 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro