collīneātē (collīneātē), Adv. m. Superl. (collineatus v. collineo), richtig zielend, übtr. = genau, Iul. Val. 3, 30 u. 36 (3, 19 u. 22).
colliculus , ī, m. (Demin. v. collis), das Hügelchen, der kleine Hügel, Apul. flor. 1. – / Mart. 12, 25, 4 jetzt coliculis (= cauliculis).
collīberta , ae, f. (con u. liberta), die Mitfreigelassene, Corp. inscr. Lat. 6, 11125 (abgekürzt COLL.). Nbf. coliberta, Corp. inscr. Lat. 3, 801.
collīniātē , Adv., s. collīneātē.
collibista , s. collybista.
colliquiae , s. colliciae.
... , dum ea quae addideris, in pice colliquescant et unitas fiat, Col. 12, 22, 2: cum caro in umorem crassum et spumidum inimico igni colliquescit, Apul. apol. 50 in. – prägn. v. Pers., Victorini mei lacrimis tabesco, colliquesco, Fronto de nep. am. ...
col-liquefīo , factus sum, fierī (con ... ... liquefio), ganz flüssig werden, völlig schmelzen, quod (venenum) si totum colliquefactum in potione esset, Cic. Clu. 173: non prius exigunt (hoc pecus), quam pruina evanuit ac colliquefacta est glacies, Varr. r. r. 2, 4, 6.
colligentia , ae, f. (colligo), die Folgerung, Boëth. de syll. hyp. 1. p. 623: Plur., Tullius Marcellus bei Cassiod. inst. saec. litt. p. 539, b (ed. Garet).
collīmitium , ī, n. (con u. limes), die Grenze zwischen zwei Orten, Amm. 15, 4, 1 u.a. – / Solin. 49, 6 liest Mommsen colliminium.
parvicollis , e (parvus u. collum) = (μικροτράχηλος, einen kleinen Hals habend, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 12, 137.
col-libēscit , libuit (collibet), es beliebt, es gefällt, Not. Tir. 22, 2. Gloss. ›placet, complacet, delectatur‹.
collicellus , ī, m. (Demin. v. collis), ein ganz kleiner Hügel, Gromat. vet. 335, 16 u.a.
colliciāris , e (colliciae), zur Wafferrinne gehörig, tegula, Kehl-, Hohlziegel, Cato r. r. 14, 4.
collībertus , ī, m. (con u. libertus), der Mitfreigelassene, Plaut., Cic. u.a.
septicollis , e (septem u. collis), siebenhügelig, arx, v. Rom, Prud. perist. 10, 413.
collīminium , s. collīmitium.
collicrepida , ae, m. (collum u. crepo), Halsklirrer, v. Sklaven, weil sie Halseisen trugen, Plaut. trin. 1022, wo man jetzt cruricrepida liest.
collīmitāneus , a, um (con u. limitaneus), angrenzend, Phrygia Galatiae collimitanea, Solin. 40, 9: Libya, quae contigua est Africae et omnino collimitanea, Augustin. serm. 46, 41.
eschatocollion , iī, n. (εσχατοκόλλιον), die letzte Seite (einer Schrift), Mart. 2, 16, 3.
Buchempfehlung
Von einem Felsgipfel im Teutoburger Wald im Jahre 9 n.Chr. beobachten Barden die entscheidende Schlacht, in der Arminius der Cheruskerfürst das römische Heer vernichtet. Klopstock schrieb dieses - für ihn bezeichnende - vaterländische Weihespiel in den Jahren 1766 und 1767 in Kopenhagen, wo ihm der dänische König eine Pension gewährt hatte.
76 Seiten, 5.80 Euro