congruitās , ātis, f. (congruus) = σύμβαμα, das vollständige Prädikat ... ... Ggstz. ingruitas, ἀσύμβαμα), Plur. bei Prisc. 18, 4: minus quam congruitas (= παρασύμβαμα), das unvollständige Prädikat beim personalen Verbum, Plur. bei Prisc. ...
incongruitās , ātis, f. = ἀσύμβαμα, das unvollständige Prädikat beim intransitiven Verbum (Ggstz. congruitas), Prisc. 18, 4.
Zeitangabe , im Zshg. durch tempus (Zeit übh.). – temporum ratio (Zeitrechnung, z.B. temporum ratio non congruit). – Zeitaufwand , temporis impensa. – temporis iactura (Zeitverlust). – ...
quemadmodum oder getrennt quem ad modum , auf welche Art, wie, I) interrog.: qu. est asservatus? Cic.: qu. congruit, ut et... et etc.? Plin. ep. – II) relat.: A) ...
zusammenreimen; z.B. sich z. lassen, inter se conciliari. – wie reimt es sich zusammen, daß etc.? quemadmodum congruit od. convenit, ut etc.?
ἀ-σύμ-βᾱμα , τό , bei den Stoikern nach Priscian . 18, 1, 5 Ggstz σύμβᾱμα , incongruitas .
reimen , I) v. intr .*versus extremis syllabis consonantes facere. – facere versus (Verse machen übh.). – II) ... ... übereinstimmen, z.B. wie reimt es sich, daß etc.? quem ad modum congruit od. convenit, ut etc.?).
... bello congruebant, Cic.: unpers., quemadmodum congruit (reimt es sich zusammen), ut simul et affirmes, te assiduis ... ... , d.i. sich mitbewegten, Cic.: eius sermo cum tuis litteris valde congruit, Cic.: cum percunctatione factā (bei angestelltem Verhör) dicta cum factis ...
eintreffen , I) richtig ankommen: occurrere (v. leb. ... ... B. ad nummum). – congruere (z.B. tempus ad id ipsum congruit: u. observatio non congruit). – b) mit der Vermutung übereinstimmen, in Erfüllung gehen: evenire ...