... planlos. – zu welchem Z.? quo consilio? quid spectans? quorsum? (z.B. quorsum aut cur ista ... ... haec tam multa de Maximo?): zu dem Z., daß te., eo consilio, ut etc.; auch ita ... ut etc. (z.B. ...
pendo , pependī, pēnsum, ere, eig. herabhangen lassen, bes. ... ... alqm non ex fortuna, sed ex virtute, beurteilen od. schätzen, Cic.: consilio minus penso alqd facere, ICt. – b) schätzen, achten, halten, ...
raten , I) = mutmaßen, erraten, w. s. – jmdm ... ... od. assumere od. admittere (jmd. mit zu Rate ziehen); alcis consilio uti. alcis consilio obtemperare (jmds. Rat befolgen): sich nicht von jmd. r. lassen, ...
nötig , necessarius. – das Nötige, Nötigste (zum Leben), ... ... rei (ich bedarf, hätte gern etw., z.B. egeo tuo consilio: u. ind. tui consilii). – ich habe etw. nicht nötig ...
orbus , a, um (griech. ὀρφ-ανός ... ... orbum, Ov.: forum litibus orbum, Hor.: rebus omnibus, Cic.: Gabina res orba consilio auxilioque, rat- u. hilflos, Liv.: verba orba viribus, Ov. ...
Seele , I) eig.: anima (die Seele als belebendes Prinzip ... ... , princeps erat agendae rei: er war die S. der Anordnungen, vis consiliorum penes eum erat. – 2) belebtes Geschöpf: anima (als geistiges ...
damit , I) Adv.: 1) zur Angabe des Mittels ... ... diesen Äußerungen) ging er aus der Versammlung fort, haec in regem increpans ex consilio abiit. – II) Conj.: ut. quo (mit Konj.); vgl ...
Staat , I) Gepränge, Putz: ornatus (Schmuck übh.). – ... ... ; pecuniā publicā; auch publice: von Staats wegen, rei publicae causā; consilio publico; publice. – der römische Staat, res Romana; imperium Romanum ...
astus , ūs, m., die List als Tätigkeit ... ... fallendo callet? Acc. fr.: ad manticulandum astu aggreditur, Pacuv. fr.: consilio versare dolos ingressus et astu incipit haec, Verg.: perplexum Punico astu responsum, ...
dē-dūco , dūxī, ductum, ere, I) von einem höhern ... ... in vito Eumene elabi non posset, pacem ab eo petiit, Nep.: ab alqo consilio od. ex industria in iniqua loca deducti, Frontin.: sequentem Lucullum in ...
cōn-sto , stitī, stātūrus, āre, wörtl. beihinstehen = ... ... v. zeitl. u. abstr. Zuständen, si spatia temporum, si personarum dignitates, consiliorum rationes, locorum opportunitates constabunt, gehörig beobachtet werden, Cornif. rhet. 1, ...
animus , ī, m. (griech. ἄνεμος, Wind, Hauch ... ... , Plaut.: sin aliter animus vester est, Ter.: ad omnia et animo et consilio paratus, Cic.: cuneatim constiterunt hoc animo, ut etc., in der Absicht, ...
certus , a, um, PAdi. m. Compar. u. ... ... visum est, ut te certiorem faceremus, ne quid eius modi, si accidisset, nostro consilio civitates putarent factum, Claud. Quadrig. 3. fr. 41 ( bei Gell ...
quaero , quaesīvī, quaesītum, ere, I) suchen, aufsuchen, ... ... etw. sinnen, denken, consilium, Ter.: omisso veteri consilio novum, Sall.: consilia belli, Hirt. b. G.: aliquid duram in dominam ...
stehen , I) v. intr .stare (im allg.). ... ... ab alqa re (sich bei etw. nicht beteiligt haben, z.B. a consilio). an od. neben etwas (daran) stehen , astare ...
re-voco , āvī, ātum, āre, I) wieder rufen, ... ... 1. – dah. α) ab-, zurückhalten, alqm a turpissimo consilio, Cic.: alqm a tanto scelere, Cic.: animum ab ira, Ov. ...
sīgnum , ī, n. (altlat. seignom), das ... ... , Nep.: quae signa sunt omnia (lauter Beweise, daß) non mediocri quodam consilio naturam mundi administrari, Cic. – E) das durch Kunst gearbeitete ...
as-sūmo (ad-sūmo), sūmpsī, sūmptum, ere, an ... ... . Ang. als wer? durch Nom., socius et administer omnium consiliorum assumitur Scaurus, Sall.: ut a C. Musonio gener (als Schw.) ...
können , I) es kann = es ist möglich, daß etc., ... ... .B. ich kann nun keinen Gebrauch von deinem Rate machen, non est integrum consilio iam uti tuo). – occasionem habeo oder occasio mihi est alqd faciendi ...
ad-iuvo , iūvī, iūtum, iuvāre, unterstützen, fördern, ... ... m. Acc. pers. u. Acc. pron. neutr; neque me quicquam consilio adiuvas? Ter. heaut. 982: m. ut u. Konj., ...
Buchempfehlung
Hume hielt diesen Text für die einzig adäquate Darstellung seiner theoretischen Philosophie.
122 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro