praenōtio , ōnis, f. (praenosco), der Vorbegriff einer Sache (die πρόληψις Epikurs), deorum (von den G.), Cic. de nat. deor. 1, 44: earum rerum, Boëth. de cons. phil. 5. pros. 4. ...
inūsitātē , Adv. (inusitatus), ungebräuchlich, gegen den Gebrauch ... ... scriptae litterae, Cic.: inus. loqui, Cic. – inusitatius contrahere meum factum pro meorum factorum, Cic. – inusitatissime nox pro noctu dixerunt, Macr. sat. 1, ...
exaudītio , ōnis, f. (exaudio), die Erhörung, ... ... . Ioann. 6. § 7. Augustin. locut. 2. de exod. 13: eorum efficacior est ratio et exauditione dei dignior, werter, von Gott erhört zu ...
prōtentus , a, um PAdi. m. Compar. (v. ... ... Vitr: Phocis in exortum lucis protentior, mehr hervorragend, Avien. – dimidio eorum protentior quam nostra vita est, länger, Solin. 30, 9.
auctifico , āre (auctus u. facio), vermehren, ... ... = durch Darbringung von etw. verherrlichen, alqā re honorem deorum od. deos, Arnob. 7, 17: alqā re honorare et auctificare ...
omnituēns , entis (omnis u. tueor), allsehend, ... ... Brieger (Bernays omnicientes): sol, Apul. de mund. 29: fatorum genitor tutela meorum omnituens, Val. Flacc. 5, 246 sq.
chamelaea , ae, f. (χαμελαία), I) der Zwergölbaum (Cneorum tricoccon, L.), Plin. 15, 24. – II) ein Absud vom Zwergölbaum zum Klistier, Scrib. 200.
2. conditūra , ae, f. (condo), die Verfertigung, Zubereitung, vitreorum, Petr. 51, 5: vitrorum, Isid. 16, 16, 6.
māgnificus , a, um, Compar. māgnificentior , Superl. māgnificentissimus ... ... Nep.: praelauti magnificique (Ggstz. sordidi ac deparci), Suet.: in suppliciis deorum magnifici, domi parci, Sall.: facio me magnificum, zu einem stattlichen Herrn, ...
supplicium , iī, n. (supplex), das »Niederknien«, sowohl zum ... ... demütige, flehentliche Bitten, Beten, Flehen, das öffentliche Gebet, deorum supplicia, Varro: precibus suppliciisque deos placare, Liv.: supplicia dis decernuntur, Sall. ...
caerimōnia (caeremōnia), spätlat. cēremōnia, ae, f., die ... ... I) in der jmd. steht, die Heiligkeit, legationis, Cic.: deorum, Cic. – II) die man jmdm. zollt, 1) abstr., ...
disiūnctio (dīiūnctio), ōnis, f. (disiungo), die Trennung, I) eig.: in tanto luctu meorum, tantā disiunctione, Cic.: ut non statim alienatio disiunctioque facienda sit, Cic. – II) übtr.: 1) im allg., die ...
īnfōrmātio , ōnis, f. (informo), die Bildung, ... ... , Belehrung, ad eruditionem informationemque nostram, Augustin. epist 12 extr.: ad informationem eorum, qui etc., Vulg. 1. Timoth. 1, 16. – β) ...
attribūtio (adtribūtio), ōnis, f. (attribuo), I) (v. ... ... Assignation, de attributione conficies, Cic.: maxime autem me angit ratio reliquorum meorum (Berechnung meiner Rückstände), quae, quamquam explicata sunt, tamen, et quod ...
praesentia , ae, f. (praesens), I) die Gegenwart ... ... , Cic.: praesentiam sui facere, sich einstellen, erscheinen, ICt.: Plur., deorum ipsorum saepe praesentiae, die oftmalige G. der G., Cic. de nat ...
1. dēfōrmātio , ōnis, f. (1. deformo), das ... ... , die Gestaltung, corporis, Firm. math. 1, 8, 6: eorum corporum deformationes, Hyg. astr. praef. p. 344 M. – II) ...
adhortātio , ōnis, f. (adhortor), die Aufmunterung, Mahnung ... ... . capessendi belli, Liv.: litterae erant adhortatione plenae, Liv.: omissā nostrā adhortatione ad eorum, quos proposuimus, sermonem disputationemque veniamus, Cic.: prae clamore poscentium pugnam nulla adhortatio ...
cōgnōminis , e, Abl. e (cognomen), I) gleichnamig ... ... cognomine terrā, Verg. – m. Genet., mei, Plaut. fr.: cognomines eorum (Enetorum) Veneti, Plin.: m. Dat., cognomine Insubribus pago, Liv.: ...
expūgnātio , ōnis, f. (expugno), die Eroberung, ... ... , urbis, Caes., Cic. u.a.: oppidi, Suet.: Armeniorum, Capit.: eorum, Vulg. – Plur., expugnationes nocturnae aedium, Cic.: expugnationes urbium, Cic ...
cōnficiēns , entis, PAdi. (v. conficio), zustande bringend ... ... part. or. 93. – m. Genet.: haec cum corporis bona sint, eorum conficientia certe in bonis numerabis, das, was jene (körperl. Güter) bewirken ...
Buchempfehlung
Der junge Naturforscher Heinrich stößt beim Sammeln von Steinen und Pflanzen auf eine verlassene Burg, die in der Gegend als Narrenburg bekannt ist, weil das zuletzt dort ansässige Geschlecht derer von Scharnast sich im Zank getrennt und die Burg aufgegeben hat. Heinrich verliebt sich in Anna, die Tochter seines Wirtes und findet Gefallen an der Gegend.
82 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro