silentium , iī, n. (sileo), die Lautlosigkeit, ... ... Ov., alta silentia verbis, Verg., hoc iterum sermone silentia, Ov.: si quando pietas nostra silentium rupit, Plin. pan. – silentium facere, Schweigen beobachten, ...
dubitātio , ōnis, f. (dubito), I) der Zweifel ... ... fuit, quin etc., Cic. u. Liv.: nisi forte tanta ubertas et varietas pomorum dubitationem affert, quin hominibus solis ea natura donaverit, Cic. de nat. ...
1. Mercurius , iī, m. ( zu mercor, merx), ... ... der abgeschiedenen Seelen in die Unterwelt. Als Götterbote bedeckt mit einem beflügelten Reisehute (petasus, πέτασος), an den Füßen mit Flügelschuhen (talaria, πέδιλα), in der Hand ...
cor-rōboro , āvī, ātum, āre (con u. roboro), ... ... Suet.: corroboratis iam confirmatisque et ingeniis et aetatibus, Cic.: quā non modo haec aetas (die erste Jugend), sed etiam iam corroborata caperetur, Cic. – II ...
mīlitāris , e (miles), die Soldaten od. ... ... . 45, 2): quis iustior et militarior Scipione? Tert. apol. 11. – aetas militaris, das dienstfähige Alter (vom siebzehnten bis zum sechsundvierzigsten Jahre), Tac. ...
per-mulceo , mulsī, mulsum u. (selten) mulctum, ēre ... ... Tac. – II) übtr.: A) (sanft) berühren, betasten, aram flatu permulcet spiritus austri, weht sanft an, durchsäuselt, Cic ...
crēbrēsco (crēbēsco), bruī (buī), ere (creber), in kurzen ... ... Augustin.: sermonem crebrescere vidit, Verg.: Ggstz., ita etenim iustitia rarescet, ita impietas et avaritia crebrescent, Lact. 7, 15, 8. – m. Ang. ...
in-tumēsco , tumuī, ere, auf - od. ... ... werden, intumuit Iuppiter od. Iuno, Ov.: ignoscite, si quid intumuit pietas, Claud.: m. Dat. (gegen), intumuit vati, Ov. ex ...
1. perfectus , a, um, PAdi. (perficio), I) ... ... v. lebl. Subjj.: naturae, Cic.: officium, Cic.: eloquentia, Cic.: aetas, volles, reifes Alter von 25 Jahren, ICt.: defectio ( ...
im-mātūrus (in-mātūrus), a, um, unreif, ... ... puellae, Suet. Tib. 61, 5: m. Dat., dum esset immatura aetas nuptiis, Donat. Ter. Andr. 443. – prägn., gallorum imm. ...
1. comitātus , ūs, m. (comitor), I) die ... ... , das Gefolge, die Umgebung, praedonis improbissimi societas atque comitatus, Cic.: muliebris ac delicatus ancillarum puerorumque comitatus, Cic.: magno comitatu ...
sānctitās , ātis, f. (sanctus), I) die Heiligkeit ... ... Quint. – b) die Frömmigkeit gegen Gott, deos placatos pietas efficiet et sanctitas, Cic.: religionum sanctitates, eine vernünftige u. vom Aberglauben ...
oblittero , āvī, ātum, āre (oblino), überstreichen, auslöschen, ... ... paternas simultates oblitterans, Liv.: rem silentio oblitteravit, Suet.: nec (mandata) ulla oblitteret aetas, Catull. – adversae pugnae in Hispania nullius in animo quam meo minus oblitterari ...
im-mōbilis , e (in u. mobilis), unbeweglich, ... ... . 4, 2. – B) insbes. = unveränderlich, unerschütterlich, pietas, Suet. Vit. 3, 1. – / Abl. Sing. immobile, ...
1. prīstinus , a, um (v. prīs, dem griech. πρίν, wie crastinus von cras), ... ... am gestrigen Tage, Gell. – B) = priscus, alt, aetas, Claud. III. cons. Stil. 124.
puellāris , e (puella), ein Mädchen (eine junge Frau) ... ... Europa, als Jupiter sie entführte, Ov.: pedes, der Ariadne, Ov.: aetas, der 19jährigen Gattin des Quintilian, Quint.: anni, Hieron.: suavitas, Plin ...
longaevus , a, um (longus u. aevus), I) ... ... , parens, Verg.: senex, Verg.: longaevi moriuntur, Firm.: capilli, Mart.: aetas, Ambros. u.a. (vgl. Näke Val. Caton. carm. p ...
in-cānēsco , cānuī, ere, I) sich weißgrau überziehen, ... ... II) übtr., vor Alter grau werden, ergrauen, cum pigra incanuit aetas, Sil. 3, 328: ego autem senui et incanui, Vulg. 2. ...
con-quiēsco , quiēvī, quiētum, ere, der Ruhe pflegen, ... ... nostris studiis libentissime conquiescimus, Cic.: u. (v. persönl. Zuständen) ut aetas nostra iam ingravescens in amore atque in adulescentia tua conquiescat, Cic.: qui potest ...
sollicitus , a, um (sollus [= totus] u. cio), ... ... Hor. u. Ov.: sollicitam hiemem agere, Liv.: illorum brevissima et sollicitissima aetas est, qui etc., Sen. – m. in u. Akk., ...
Buchempfehlung
Der junge Wiener Maler Albrecht schreibt im Sommer 1834 neunzehn Briefe an seinen Freund Titus, die er mit den Namen von Feldblumen überschreibt und darin überschwänglich von seiner Liebe zu Angela schwärmt. Bis er diese in den Armen eines anderen findet.
90 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro