2. Fīdentia , ae, f., eine Stadt im zispadan. ... ... epit. 88. Vell. 2, 28, 1. – Dav. Fīdentīnī , ōrum, m., die Einw. von Fidentia, die Fidentiner, Plin. 3, 116.
1. fīdentia , ae, f. (fido), das Selbstvertrauen, die feste Zuversicht, der getroste Mut (Ggstz. diffidentia), Cic. de inv. 2, 165; Tusc. 4, 80.
cōnfīdentia , ae, f. (confidens), die Zuversicht, ... ... etw., nusquam stabulumst (eine Unterkunft) confidentiae, Plaut. most. 350: confidentiam afferre hominibus, Cael. in Cic. ep. 8, 8, ... ... mit Genet. (auf), scapularum, Plaut. asin. 547. – confidentia est (= confido) ...
diffīdentia , ae, f. (diffido), der Mangel ... ... an Selbstvertrauen (Ggstz. confidentia), Cic.: d. copiarum, in usw., Suet.: rei (in od. auf Erfolg), Sall.: vigilias ipse circumire, non tam diffidentiā (aus M.) futura, quae imperavisset ...
cōnfīdentiloquus , a, um (confidens u. loquor), großsprecherisch, nihil est confidentiloquius neque periurius, quam urbani adsidui cives, Plaut. trin. 201.
... dreist (Ggstz. timide), Cic. u.a. – Compar., fīdentius, Cic. ad Att. 6, 1, 21. Amm. 14, 9, 5 u.a. – Superl. fīdentissimē, Amm. 17, 1, 9. Augustin. epist. 108, 9; ...
1. metus , ūs, m., die Furcht, Besorgnis, auch = Einschüchterung (Ggstz. spes, confidentia), I) eig.: 1) im allg., verb. metus ac timor ...
gradior , gressus sum, gradī ( aus *gradhior), Schritte ... ... lente, Ov. – mit Ang. wohin? ad naves graditur, Verg.: fidenti animo ad mortem, Cic.: trans altas Alpes, Catull. – m. ...
stabulum , ī, n. (sto), jeder Standort, Aufenthalt ... ... stabile stabulum, si etc., Plaut. aul. 233: nusquam stabulum est confidentiae, nirgends ist eine Unterkunft für die Zuversicht, Plaut. most. 350. ...
cōnfīsio , ōnis, f. (confido), das Vertrauen, fidentia (Zuversicht), id est firma confisio, Cic. Tusc. 4, 80.
diffīdenter , Adv. (diffidens), mit Mißtrauen gegen sich, ängstlich, ... ... . incedere et trepide, Amm. 26, 7, 13: Compar., multo timidius ac diffidentius bella Pontica ingressus, Iustin. 38, 7, 4.
prae-fīdenter , Adv., sehr vermessen, Compar. praefidentius, Augustin. epist. 155, 5.
cōnfīdēns , dentis, PAdi. m. Compar. ... ... Pers., Komik., Cic. u.a.: qui me alter est audacior aut confidentior, Plaut.: quod est nimio confidentius, quam illud etc., Gell.: iuvenum confidentissime, Verg.: confidentissimum mendacium, Apul.
... animo et viribus, Liv. – Compar., paulo fidentior intra limen sese facit, Apul. met. 5, 2: quis est in verba fidentior, Amm. 30, 4, 19: nihil profecto hāc severitate fidentius, Val. Max. 6, 3, 2: Superl., fidentissimo impetu, Amm. 27, 10, 12.
... , Komik, u. Cornif. rhet. 1, 8. – Kompar. cōnfīdentius, Plaut. Poen. 62. Cic. de orat. 2, 28 u. Cael. 44: Superl. cōnfidentissimē, Cornif. rhet. 2, 8. Iul. Val. 2, ...
2. ō! u. ōh! Interi. (ὦ ... ... hominem audacem! Ter.: o hominem impium od. impurum! Ter.: o ingentem confidentiam! Ter. – mit folg. Nomin., o vir fortis atque amicus, ...
hūc , Adv. (hic), hierher, hierhin, I) ... ... res huc erat deducta, ut etc., Caes.: m. folg. Genet., huc confidentiae venisse, so weit in der usw., Tac.: huc malorum ventum esse, ...
mors , mortis, f. (zu Wurzel mor, wov. ... ... Leben bitten, Caes.: mortem alcis persequi, Cic., Caes. u. Liv.: fidenti animo ad mortem gradiri, Cic.: alqm ex media morte eripere, Cic.: mortem ...
nēmo , nēminis, c. (für nehemo, v. ne ... ... b. G. 6, 39, 3: nemo est tam firmo ingenio et tantā confidentiā, quin etc., Enn. fr. scen. 25. – II) (adi.) ...
fīdo , fīsus sum, ere (vgl. griech. πείθω für ... ... u.a. Dichter: absol., ubi fidentem fraudaveris, Plaut.: addit et aliam fidentis (eines der V. hat, seines V.) speciem, Liv. - ...
Buchempfehlung
Der Held Gustav wird einer Reihe ungewöhnlicher Erziehungsmethoden ausgesetzt. Die ersten acht Jahre seines Lebens verbringt er unter der Erde in der Obhut eines herrnhutischen Erziehers. Danach verläuft er sich im Wald, wird aufgegriffen und musisch erzogen bis er schließlich im Kadettenhaus eine militärische Ausbildung erhält und an einem Fürstenhof landet.
358 Seiten, 14.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Michael Holzinger hat sechs eindrucksvolle Erzählungen von wütenden, jungen Männern des 18. Jahrhunderts ausgewählt.
468 Seiten, 19.80 Euro