fulgurātor , ōris, m. (fulguro), I) der Blitzeschleuderer, Corp. inscr. Lat. 2, 258*: auch fulgerator, Corp. inscr. Lat. 6, 377: fulgorator, Serv. Verg. Aen. 3, 359. p. 405, 30 Thilo: ...
fulgurātus , a, um (fulgur), vom Blitze getroffen, subst., fulgurāta, ōrum, n., vom Blitze getroffene Gegenstände, omnibus fulguratis odor sulphuris inest, Sen. nat. qu. 2, 21, 2. Vgl ...
fulgurātio , ōnis, f. (fulguro), das Blitzen, Wetterleuchten, Sen. nat. qu. 1, 1, 6 u.a.
fulgurātūra , ae, f. (fulguro), das Deuten der Blitze, Serv. Verg. Aen. 1, 42.
serēno , āvī, ātum, āre (serenus), heiter machen, aufheitern ... ... caelum, Verg.: lux serenans, Cic. poët. – unpers., cum tonat, fulgurat, fulminat, cum serenat (es [= der Himmel] heiter ist), Min. ...
Blitzen , das, fulguratio. fulminatio (ersteres = fulgetrum od. fulgetra, das Wetterleuchten; letzteres das B. mit Wetterstrahl, der einschlägt). – fulgor. splendor (der Glanz u. zwar fulg. der blitzende, spl. der schimmernde ...
... aurum fulgurans, Apul.: vetito domus iam fulgurat auro, Stat.: ignis oculis fulgurat, Sil. – 2) übtr., hervorblitzen, -leuchten, proximus hydrochoi fulguret Oarion, Catull. 66, 94 (al. fulgeret): fulgurat in nullo umquam verius dicta vis eloquentiae, ...
fulmino , āvī, ātum, āre (fulmen), I) intr. ... ... 3, 6 u. Plin. 2, 21. – impers., cum tonat, fulgurat, fulminat, cum serenat, Min. Fel.: boreae de parte trucis cum fulminat, ...
Elicius , iī, m. (elicio), ein Beiname Jupiters in der röm. Auguralsprache = der im Blitze, den der fulgurator herabzaubert (elicit), Herniederfahrende, der Blitzlenker (= dem griech. ...
leuchten , lucere. – fulgere (mit Glanz l., glänzen). – es leuchtet (wetterleuchtet), fulgurat. – jmdm. l., alci allucere (vom Feuer etc.); alci lumen od. lucernam od. lanternam od. facem praeferre (jmdm. ...
fulminātor , ōris, m. (fulmino), der Blitzeschleuderer, Arnob. 6, 23. Apul. de mund. 37 (neben fulgurator u. tonitrualis).
per-fulguro , āre, blitzen, Stat. Theb. 7, 502 (Kohlmann praefulgurat).
fulgorītor , s. fulgurātor.
fulgerātor , s. fulgurātor.
fulgorātor , s. fulgurātor.
fulgurītor , s. fulgurātor.
fulguriātor , s. fulgurātor.
Wetterleuchten , das, fulguratio (als Akt). – fulgetrum. fulgura, n. pl. (als feurige Erscheinung).
... si tonuerit, Cic.: cum tonat, fulminat, fulgurat, cum serenat, Min. Fel.: ordine tonare prius oportet, postea coruscare, ... ... Cicero territus cesserat tonantibus Demostheni Platonique, Colum.: oratio magnifica et excelsa tonat, fulgurat, Plin. ep.: tona eloquio, Verg. – b) m. ...
per-turbo , āvī, ātum, āre, ganz-, sehr verwirren, ... ... , ut in his perturbem aetatum ordinem (Zeitfolge), Cic.: oratio tonat, fulgurat, omnia denique perturbat ac miscet, Plin. ep.: condiciones pactionesque bellicas periurio, ...
Buchempfehlung
Aristophanes hielt die Wolken für sein gelungenstes Werk und war entsprechend enttäuscht als sie bei den Dionysien des Jahres 423 v. Chr. nur den dritten Platz belegten. Ein Spottstück auf das damals neumodische, vermeintliche Wissen derer, die »die schlechtere Sache zur besseren« machen.
68 Seiten, 4.80 Euro