1. cōn-spicio , spēxī, spectum, ere (con u. ... ... sic se quisque conspici, dum tale facinus faceret, properabat, Sall.: maxime conspectus est ipse curru equis albis iuncto urbem invectus, Liv. – v. Tieren u. ...
cōgitātio , ōnis, f. (cogito), das Denken, ... ... , das Vorhaben = der Entschluß, Plan, ipse maestus et magnae cogitationis manifestus, Tac.: vix a tam praecipite cogitatione revocatus, ...
conventus , ūs, m. (convenio), das Zusammenkommen ... ... conventus firmi atque magni, Cic.: cives Romani, qui eius conventus erant, Caes.: ipse Cordubae conventus per se portas Varroni clausit, Caes. – B) das vereinigende ...
dis-simulo (dis-similo), āvī, ātum, āre, eig. ... ... Fragesatz, arma parent et quae rebus sit causa movendis, dissimulent, Verg.: quid ipse sim secutus, promam, nec umquam dissimulavi, Quint. – dissimulans, quis esset, ...
con-crēsco , crēvī, crētum, ere, in sich zusammenwachsen, ... ... v. 21. – c) beim Wachsen sich zusammenziehen, nanus et ipse suos breviter concretus in artus, verkürzt, Prop. 4, 8, 41. ...
in-gredior , gressus sum, gredī (in u. gradior), ... ... meae, Cic.: quo cum ingressus esses, Cic.: absol., et eras iam ipse ingressus, hattest schon den Weg dahin eingeschlagen, Cic. – B) ...
inter-rogo , āvī, ātum, āre, fragen, befragen, ... ... (ob) ad eum venerit, necne? Plaut.: interrogare eum coepit, an Perdiccam comprehendi ipse iussisset, Curt.: interrogatus ab Augusto, an (ob nicht) essent alii ...
dētractio , ōnis, f. (detraho), das Wegnehmen, ... ... 6. – γ) die Auslassung eines Wortes, die Ellipse (Ggstz. adiectio), Quint. 1, 5, 38 u. 40 ...
ex-stinguo (extinguo), stīnxī, stīnctum, ere, auslöschen, ... ... Vergessenheit kommen, (geraten), memoriam publicam, crimina sua, Cic.: ea quae antea scripserat, die Eindrücke seiner frühern Briefe ganz verwischen, Cic.: gloriam, Caes.: ...
dē-gredior , gressus sum, gredī (de u. gradior), ... ... absitzen (v. Reitern), Liv. – m. 1. Supin., degressus deinde ipse cum paucis speculatum, Liv. 4, 39, 8. – im Zshg. ...
calumnior , ātus sum, ārī (calumnia), ränkevoll verfahren, schikanieren, ... ... in urbe inter nundinum calumniarentur, Varr. fr. – gegen sich selbst, calumniabar ipse; putabamet c., ängstigte mich selbst ohne Not, Cic. ep. 9, ...
languēsco , languī, ere (Inchoat. zu langueo), matt-, ... ... werden, erschlaffen, lässig od. lau werden, erkalten, quin ipse per se etiam languentibus nobis concĭdat, selbst wenn wir die Hände in den ...
cunctātio , ōnis, f. (cunctor), das Zögern ... ... callidā cunctatione, Suet. – studium semper adsit, cunctatio absit, Cic.: sum et ipse in edendo haesitator; tu tamen meam quoque cunctationem tarditatemque vicisti, Plin. ep.: ...
in-validus , a, um, schwach (Ggstz. ... ... Akk., moenia invalida adversus irrumpentes, Tac.: Ptolemaeus adversus Perdiccam exercitu praevalentem ipse invalidus, Frontin. 4, 7, 20. – b) schwach der ...
1. cōgnōmino , āvī, ātum, āre (cognomen), mit einem ... ... , 11: Diodotus, qui Tryphon cognominabatur, Liv. epit. 55: quo ex facto ipse posterique eius Torquati sunt cognominati, Cl. Quadrig. 1. fr. 10 ( ...
coniūnctē , Adv. m. Compar. u. Superl. ( ... ... puero sic semper dilexi, nullo ut cum homine coniunctius viverem, Cic.: quem et ipse amo, sed coniunctius tu, Plin. ep.: cum alqo a condiscipulatu vivere coniunctissime ...
īn-solēsco , ere (in u. soleo), ungewöhnlich werden ... ... ethisch, sich unangemessen benehmen, das rechte Maß überschreiten, ausarten, neque ipse gaudium moderans et magis insolescente Plancinā, Tac. ann. 2, 75: m ...
inkognito , omnibus ignotus (allen unbekannt, z.B. navem ... ... das I. ab, palam iam quis sim fero; quis sim detego; memet ipse aperio, quis sim: vor jmd., alci qui od. quis sim ...
lediglich , dumtaxat (nach richtigem Maß, genau genommen, eben nur ... ... totus haeres in corpore, bleibst l. beim Körper stehen). – od. durch ipse, a, um (er, sie, es an und für sich, z. ...
inconditē , Adv. (inconditus), ungeordnet, ungeregelt, kunstlos, plump, discedere, Amm.: edere ac potare, Apul.: tantam contumeliam imponere, ... ... Cic. – bes. v. der Rede, versus Graecos dicere, Cic.: historiam scripsere Sallustius structe, Pictor incondite, Fronto.
Buchempfehlung
»Zwar der Weise wählt nicht sein Geschicke; Doch er wendet Elend selbst zum Glücke. Fällt der Himmel, er kann Weise decken, Aber nicht schrecken.« Aus »Die Tugend« von Albrecht von Haller
130 Seiten, 7.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro