iūrātō , Adv. (iuratus), mit einem Eide, eidlich, Paul. dig. 2, 8, 16. Corp. inscr. Lat. 10, 4842, 29.
iūrātor , ōris, m. (iuro), I) der Schwörer, Macr ... ... vereidigter Zeuge, der über das Vorleben des zu Wählenden Zeugnis ablegte, iuratoribus abundat, Symm. or. pro Synes. 1.
... Geschworene, (Ggstz. iniuratus), v. Richtern u. Magistraten, iurati iudices, Cic.: iudices, qui ex lege iurati iudicatis, Cic.: at eum vos iurati capite damnastis? Cornif. rhet.: eligi a magistratibus iuratis, Tac. – Superl., iuratissimi auctores, die zuverlässigsten, Plin. ...
iūrātio , ōnis, f. (iuro), das Schwören, der ... ... 30. Tert. de idol. 21 u.a. Eccl.: Plur., temerariae iurationes, Augustin. serm. 308, 1.
1. iūrātus , a, um, Partic. v. iuro u. iuror, w. s.
ēiūrātio u. (mit verkürzter Stammsilbe) ēierātio , ōnis, f. (eiuro), das feierliche-, förmliche Sichlossagen von etw., - Entsagen einer Sache (vgl. Paul. ex Fest. 77, 17), consulum eiur., die feierliche ...
in-iūrātus , a, um, der noch nicht geschworen hat ... ... v. Pers., Plaut., Cic. u. Liv.: iuravi linguā: mentem iniuratam gero, Cic. poët: Plur. subst., iniūrāti, ōrum, m., Nichtvereidigte, Quint. 5, 7, 5 ...
adiūrātio , ōnis, f. (adiuro), das Beschwören bei etw., m. Genet. wobei? divini nominis, Lact. 2, 17, 11: salutis, Apul. met. 2, 20.
adiūrātor , ōris, m. (adiuro), der Beschwörer, der Schlangen, Alcim. Avit. 2, 312.
abiūrātio , ōnis, f. (abiuro), das Abschwören, Isid. orig. 5, 26, 24.
abiūrātor , ōris, m. (abiuro), der Abschwörer Abschwörer, Cassiod. var. 3, 23, 3.
dēiūrātio , s. dēierātio.
... u. Liv.: auctores coniurationis, Vell.: vindex coniurationis, Cic. – c. clandestina, Liv.: c. impia, Liv. – conscium coniurationis esse, Sall.: a coniuratione integrum esse, Tac. – in ... ... V. nicht beteiligt sein, Sall. – coniurationem facere, Caes.: coniurationem facere contra rem publicam, Cic ...
coniūrātor , ōris, m. (coniuro), einer, der sich eidlich verbindet, -verbrüdert, Paul. ex Fest. 59, 7.
iūrātōrius , a, um (iuro), eidlich, cautio, Cod. Iust. 12, 19, 12.
praeiūrātio , ōnis, f. (praeiuro), das Vorschwören, damit andere nachschwören, praeiurationes facere, Paul. ex Fest. 224, 3.
im-periūrātus , a, um (in u. periuro), bei dem man keinen Meineid schwört oder zu schwören wagt, aquae (Styx), Ov. Ib. 78.
adiūrātōrius , a, um (adiuro), eidlich, cautio, Cod. Iust. 12, 25 (26) 4, 4.
... = iuro, schwören, quod fui iuratus feci, Plaut.: quid iuratus sit, Cic.: ex lege, in quam iurati sitis, das zu ... ... missus est ad senatum, Cic.: si diceret iuratus, crederes, Cic.: iurato mihi crede, glaube mir auf meinen Eid ...
4. Pīso , ōnis, m., ein röm. Familienname des kalpurnischen Geschlechts, s. Calpurnius. – Dav. Pīsoniānus , a, um, pisonianisch, des Piso, tempus, Cic.: coniuratio, Suet.: senatus consultum, ICt.
Buchempfehlung
Seine naturalistische Darstellung eines Vater-Sohn Konfliktes leitet Spitteler 1898 mit einem Programm zum »Inneren Monolog« ein. Zwei Jahre später erscheint Schnitzlers »Leutnant Gustl" der als Schlüsseltext und Einführung des inneren Monologes in die deutsche Literatur gilt.
110 Seiten, 6.80 Euro