fulgēns , entis, PAdi. (v. fulgeo), glänzend, ... ... os, glänzende Beredsamkeit (Ciceros), Vell. 2, 64, 3: duo fulgentissima cognomina patris et patrui (Scipionum), Val. Max. 3, 5, 1.
accepto , āvī, ātum, āre (Frequent. v. accipio), ... ... Col. – II) übtr.: a) im allg.: alia aliis locis cognomina, Mel. 1, 1, 5 (1. § 7). – b) ...
pavēsco , ere (Inchoat. zu paveo), vor Furcht-, vor ... ... . = wegen, vor, bellum, Tac.: iudicium magistratuum, Tac.: inania legionum nomina non pavescere, Tac.: manes umbrasque, Sil.: Passiv, quoniam bene generaliter ...
sub-noto , āvī, ātum, āre, I) unten verzeichnen ... ... – 2) übtr., unterzeichnen, libellos, Plin. ep.: nomina, Suet. – II) (insgeheim) bemerken, verba, Mart.: alqm ...
fīnālis , e (finis), I) die Grenzen betreffend, ICt. u. Sidon.: circulus, der Horizont, Macr ... ... . stehend, End-, littera, syllaba, Macr.: capitula, quae finalia nominantur, Prisc.: beatitudo, Augustin.: causa, Donat.
con-traho , trāxī, tractum, ere, zusammenziehen, beiziehen, ... ... in verbum contrahere, Cic.: sit nonnumquam summittenda et contrahenda oratio, Quint.: c. nomina, verba, Cic.: mollia vocabula et Graeca ad lenitatem versus contrahere, extendere, ...
con-cipio , cēpī, ceptum, ere (con u. capio), ... ... (verst. ex tibiis), Ov.: in quibus aura illa concipitur, Quint.: quorum nomina nostro ore concipi nequeant, nicht in unsern Mund genommen, d.i. nicht ...
exemplum , ī, n. (= exempulum, v. eximo), ... ... . od. erdachtes Faktum zum Beweis usw. wirklich angeführt wird), exempli causā paucos nominavi, Cic.: in ea muliere etiamnunc, quasi exempli causā, vestigia antiqui officii remanent ...
inter-sum , fuī, esse, I) pers.: A) dazwischensein ... ... – Selten steht ein bestimmtes Subjekt zur Angabe dessen, woran gelegen ist, im Nominativ, wie: in Epirum ad te statui me conferre, non quo meā interesset ...
ex-specto (expecto), āvī, ātum, āre, nach einem Ggstde ... ... vel potius omnes gentes non exspectant solum, sed etiam postulant, Cic. – proletarios nominavit, ut ex iis quasi proles civitatis exspectari videretur, Cic.: ut ex sua ...
cōn-firmo , āvī, ātum, āre, befestigen, I) ... ... uti... Romam pergerent, Sall. Iug. 23, 2: alius alium confirmare, ne nomina darent, Liv. 2, 24, 2. – c) eine Behauptung u. ...
con-curro , currī ( selten cucurrī), cursum, ere, ... ... , Cic. – als t. t. der Geschäftsspr., ut non concurrerent nomina (die gegenseitigen Zahlungen), Cic. – als mediz. t. t., ...
circum-eo u. circu-eo , īvī u. gew ... ... . 9, 2: ipse equo circumiens (in den Reihen umherreitend) unum quemque nominans appellat, Sall. Cat. 59, 5. – mit Acc., omnes fores ...
2. continuo , āvī, ātum, āre (continuus), zusammenhängend machen ... ... stellend, Varro. – übtr., c. verba, Quint.: verba verbis aut nomina nominibus, Quint.: continuata coniunctaque verba (Ggstz. singula verba), Cic.: plura ...
commūnis , e (altlat. commoinis; vgl. moenia, munus ... ... Tac. – dah. in Bausch und Bogen (Ggstz. nominatim), Tac. dial. 26. – γ) halbpart! Sen. u ...
1. prōmptus , a, um, PAdi. (v. promo), ... ... amissa sunt, numerum inire haud promptum fuerit, Tac. ann. 15, 41 in.: nomina illa, quae fingere utique Graecis promptissimum est (ganz besonders leicht fällt), ...
scīlicet , Adv. (aus scire u. licet, nach ... ... erläuterndes nämlich, prima pars casualis di viditur in parteis duas, in nominatus scilicet et articulos, Varro LL. 10, 18 (vgl. 10, 44 ...
Aegyptus , ī (Αἴγυπτος, ... ... ) m. = der Nil, Nilus, in totum Homero Aegyptus (nominatus), Plin. 5, 54; vgl. Amm. 22, 15, 3. ...
percipio , cēpī, ceptum, ere (per u. capio), I ... ... generis, Caes.: praecepta artis, Cic.: philosophiam, Cic.: pauca, Cic.: omnium civium nomina perceperat (wußte), Cic.: principum philosophorum ita percepta habuit praecepta, ut etc ...
īn-scrībo , scrīpsī, scrīptum, ere, I) in-, auf ... ... Brust, auf dem man ihre Fertigkeiten verzeichnete, feilgeboten wurden), Suet.: flores inscripti nomina regum, mit dem N. der K. bezeichnet, Verg. – sua ...
Buchempfehlung
Libretto zu der Oper von Anton Schweitzer, die 1773 in Weimar uraufgeführt wurde.
38 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro