obiectātio , ōnis, f. (obiecto), a) das Vorwerfen, der Vorwurf, Ennod. epist. 9, 30: Plur., aliorum obiectationes, Caes. b.c. 3, 60, 2. – b) der ...
obiectāculum , ī, n. (obiecto), ein Vorwurf = ein Damm usw., Varro r.r. 3, 17, 9.
obiectāmentum , ī, n. (obiecto), der Vorwurf, Plur. bei Apul. apol. 1.
dē-nego , āvī, ātum, āre, durchaus verneinen. ... ... eine Tatsache völlig ableugnen, gänzlich leugnen, entschieden in Abrede stellen, obiecta, Tac. ann. 15, 57: m. folg. Acc. u. ...
ā-mōlior , ītus sum, īrī, mit Anstrengung wegschaffen, ... ... , entfernen, I) eig.: haec hinc propere amolimini, Plaut.: am. obiecta onera, Liv.: am. obstantia silvarum, Tac.: manibus suis amoliri ac diruere ...
... nullius probri compertus, Liv.: alci pr. obiectare, Cic. u. Sall.: probrum et adulterium admittere, Gell.: paterna ... ... etc., Cic.: quod si in isto tuo maledicto probrum non modo nullum mihi obiectas, sed etiam laudem illustras meam, Cic. – meton., ein ...
... laniatibus, Arnob. 1, 26: immanibus equis mandendos obiectare advenas, Mela 2, 2, 9 (2. § 29). – B ... ... alci vecordiam, Sall.: natum (den Sohn = den Tod des Sohnes) obiectat et imputat illis, Ov. – m. folg. Acc ... ... Plaut. merc. 411; most. 810: nobilitas obiectare Fabio fugisse eum Ap. Claudium collegam, Liv. 10 ...
prō-pello , pulī, pulsum, ere, vorwärts-, fort-, wegstoßen ... ... lebl. Objj., a) wegstoßen, umstoßen, wegrücken, crates pro munitione obiectas, Caes.: mensam, Prop.: iugum (Joch) in priorem partem, Colum. ...
1. sum , fuī, esse (ein unregelmäßiges, aus Teilen zweier ... ... Plin.: m. folg. Infin., scire est liberum ingenium, Ter.: quae verbo obiecta, verbo negare sit, läßt sich mit einem W. verneinen, Liv.: ...
mōlēs , is, f. (μῶλος, Mühe ... ... mole lapidum a mari disiunctus, Cic.: moles oppositae fluctibus, Cic.: m. naturalis obiecta, von einer Sandbank, Caes.: bes. damit es an Fischen auch ...
nāscor (altlat. gnāscor), nātus sum (altl. gnātus ... ... Ov.: mihi ausculta, nate, Enn.: da, nate, petenti, Verg.: natum obiectat illis, den Tod des S., Ov.: Plur. nati, Kinder ...
1. claudo , clausī, clausum, ere, in der Volksspr. ... ... Bauten), Tac. – omnia litora ac portus custodiā clausos teneri, Caes.: portus obiectā ad ingressum catenā clausus, Frontin.: cl. terrestres aditus opportune positis praesidiis, Liv ...
dē-fīgo , fīxī, fīxum, ere, I) eig., ... ... patrum defixit, Liv.: primo stupor omnes admiratione rei tam atrocis defixit, Liv.: utraque obiecta simul res oculis animisque immobiles eos parumper defixit, Liv. – Partiz. Perf ...
... insula obiecta portui Brundisino, Caes.: silva pro nativo muro obiecta, Caes.: obiectis silvis, wegen der ... ... de pudicitia, Cic. – Partic. subst., obiecta, Vorwürfe, obiecta negare, Quint.: obiecta diluere, Quint. – / obiexim, is = ...
con-icio (cō-icio), iēcī, iectum, ere (con u ... ... über die Provinzen, die Tribus über die Abstimmung usw.), Cic. – ignem in obiectam saepem, Liv. (vgl. im Bilde, cum in me flamma illorum ...
religio , ōnis, f. (*religo, ere, wov. religens), ... ... teneri, Cic.: perturbari religione et metu, Cic.: offertur alci religio, Cic.: causa obiectae religionis, Caes.: inicere alci religionem, Cic.: eam religionem animis eximere, Liv.: ...
ab-rumpo , rūpī, ruptum, ere, I) abreißen = ... ... Wolkenbruch, Apul. – v. lebl. Subjj., praealtae praecipitesque fossae pluribus locis obiectae abruperant iter, hatten versperrt, Curt. – 2) übtr., a) ...
ap-probo (ad-probo), āvī, ātum, āre, I) ... ... , bezeugen, iudici officium suum, Cic.: propositionem appr. et firmare, Cic.: obiecta crimina pro approbatis accipere, für erwiesen ansehen, Tac.: appr. eas ( ...
invicem u. getrennt in vicem (in u. ... ... = abwechselnd einer dem od. den anderen, einander, flagitia inv. obiectavere, Tac. – β) gleichzeitig einer dem od. den anderen, ...
ex-pūrgo , āvī, ātum, āre, ausputzen, reinigen, säubern ... ... reinigen, rechtfertigen, entschuldigen, se, Plaut.: se alci, Plaut.: expurgaturum (obiecta) asseverans, Tac.: consilium publicum, Gell.: dissimulandi causā aut sui expurgandi, ...
Buchempfehlung
Anselm vertritt die Satisfaktionslehre, nach der der Tod Jesu ein nötiges Opfer war, um Gottes Ehrverletzung durch den Sündenfall des Menschen zu sühnen. Nur Gott selbst war groß genug, das Opfer den menschlichen Sündenfall überwiegen zu lassen, daher musste Gott Mensch werden und sündenlos sterben.
86 Seiten, 5.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro