2. obiectus , ūs, m. (obicio), das Entgegensetzen, Entgegenstellen, ... ... eine Gebirgswand, Tac.: dare obiectum parmae, den Schild vorhalten, Lucr.: molium obiectus, die vorliegenden Hafendämme, Tac. – / Nep. Hann. ...
1. obiectus , a, um, s. obicio.
minuo , uī, ūtum, ere ( zu minus; vgl. ... ... vgl. ligna minuta, klar gespaltenes, Paul. ex Fest. 39, 3): obiectus portarum, Stat.: mullum in singula pulmenta (Portionen), Hor. – II) ...
ut , urspr. Form utī , arch. utei, ... ... quaeque altissima (est) tellus, Ov.: ut quisque gradu proximus erat, ita ignominiae obiectus, Liv.: legendos Demosthenem atque Ciceronem, tum ita, ut quisque esset Demostheni et ...
... Quint. – m. ad od. in u. Akk., obiectus ad omnes casus, Cic.: ob. se in dimicationes, Cic. – ... ... cibo lenire, Sen. rhet.: obiecta tela perfringere, Cic. – dah. obiectus v. Örtl. = vor etw. ...
2. bloß , Adj., I) entblößt: nudus ... ... u. prop. alcis vitam omnibus telis fortunae): b. gestellt (bloßgestellt), obiectus (z. B. den Launen des Schicksals, fortunae); auch obnoxius: ...
Beziehung , I) das Einziehenin einen Ort: migratio in alqm locum ... ... od. locis. – in mehrfacher B., varie (z. B. obiectus est pater). – in keiner B., nullā re; nullo genere; nullā ...
vortreten , I) = hervortreten, w. s. – II) = ... ... ) – das Hervortreten, w. s. – II) das Treten vor etw.: obiectus; oppositus (beide, z.B. solis [vor den Mond], lunae ...