crepo , puī, pitum, āre (zu altind. k npatē, ... ... crepuit sonabile sistrum, Ov.: lapidem (Memnonis statuae dicatum) cotidiano solis ortu contactum radiis crepare tradunt, Plin.: u. v. Bläser eines musikal. Instrum., nec crepuit ...
arguo , uī, uitūrus, ere (v. ἀργός), im ... ... Bed. = sich kundgeben, sich verraten, genus arguitur vultu, Ov.: apparet virtus arguiturque malis, Ov.: laudibus arguitur vini vinosus Homerus, Hor. – II ...
auris , is, f. (urspr. *ausis, vgl. ... ... Liv.: praebere aures conviciis adulescentium, sein O. leihen, anhören, Liv.: praeoccupare aures, Liv.: aures refercire alqā re, Cic.: aures respuunt alqd, wollen ...
doceo , docuī, doctum, ēre (vgl. disco, griech. ... ... docuit? Cic.: ut postea exitus docuit huius facinoris, Spart.: ut docui (als Parenthese), Lact.: u. so ut docebimus, Plin.: studio discendi et docendi ...
clāmo , āvi, ātum, āre (vgl. calare, clarus), ... ... , 15). – dah. spätlat. = einladen, ad se suos parentes, Testam. porc. § 14 (in Haases opusc. 2, 180): ...
careo , uī, itūrus, ēre (falisk. carefo »carebo«; ... ... (vgl. Plaut. Poen. 820): illam caream, Ter. Eun. 223: meos parentes careo, Turpil. com. 32: quae filios duos caruit, Corp. inscr. ...
amb-io , īvī, u. iī, ītum, īre ( ... ... erlangen, jmd. um etw. ersuchen, vitulam non blandius ambit torva parens, Claud.: u. so reginam affatu, der K. mit freundlichem Worte ...
autem , Coni. adversat. (αὖτε), dagegen, ... ... autem oppidum et loci naturā et colle munitum, Caes. – zur Einführung einer Parenthese, si qua praeterea sunt (credo autem esse multa), ab iis, si ...
cinis , eris, Abl. ere u. erī, m., ... ... 68, 90; 101, 4. Scrib. 216. Ser. Samm. 379. Auson. parent. 29, 3. p. 54 Schenkl. Apul. met. 9, 12. ...
at-quī ( nicht adquī), Coni. ( ... ... in einer logischen Schlußfolge, nun, nun aber, quodsi virtutes pares sunt inter se, paria esse vitia etiam necesse est. Atqui pares esse virtutes... facillime potest perspici, Cic. Vgl. Wesenberg Cic. Tusc ...
ab-nuo , nuī, nuitūrus, ere (ab u. *nuo ... ... (gew. non od. haud abnuo u. dgl.), nec abnuebant melioribus parēre, Liv.: nemo tam audax unquam fuit, quin abnueret a se commissum esse ...
1. ēduco , āvī, ātum, āre (Intens. v. ... ... educandi, Fronto: pullum asininum educari paleis, feno, hordeo, Varro: in educando perfacile apparet aliud quiddam iis (bestiis) propositum, Cic. – b) v. lebl. ...
1. cārus , a, um, Adi. m. Compar. ... ... invisus), honestum ei vile est, cui corpus nimis carum est, Sen.: cari sunt parentes, cari liberi, propinqui, familiares, Cic.: nepotes c., Catull.: c. caput ...
ac-cio , (ad-cio), īvī (iī), ītum, īre, ... ... undique ex Etruria, Liv.: classem ex Graecia, Curt.: alqm a Benevento, Liv.: parentes sponsumque ab domo, Liv.: novos milites ab domo, Liv.: dictatorem ab exercitu ...
1. colus , ūs, f., zu κλώθω, ich spinne ... ... .: colo vitam tolerare, Verg.: colus vacuare, Sidon. poët.: als Attribut der Parzen, die den Lebensfaden abspinnen, Ov. am. 2, 6, 46. Fronto ...
citus , a, um, PAdi. (v. cieo) = ... ... Adv. (cito), topper citi ad aedes venimus Circae, Naev. fr.: equites parent citi, Plaut.: meo citus haec subscribe libello, Hor.: solvite vela citi, ...
1. catus , a, um (sabinisch = acutus nach ... ... , Apul. de deo Socr. 17 extr.: catus linguā, ore canorus, Auson. parent. 19, 15. p. 50 Schenkl: catus arte palaestrae, Auson. ep. ...
clārē , Adv. m. Compar. u. Superl. ( ... ... .: a) deutlich, klar, clare atque evidenter ostendere, Quint.: clarius apparet alqd, Cael. in Cic. ep.: clarissime lucet alqd, Quint. – ...
dator , ōris, m. (do), der Geber, ... ... Ioann. 116, 1: fidelis promissor, benignus dator, Augustin. serm. 378: nusquam apparet neque datori neque factrici, Plaut. truc. 571. – Beim Ballspiel dator ...
euhoe , Interj. (ευοι), Jubelruf der Bacchantinnen, ... ... . met. 4, 523: euhoe sonat, Ov. met. 6, 597: euhoe parce Liber, parce. Hor. carm. 2, 19, 7 K.: pars clamant Euhion, ›euhoe ...
Buchempfehlung
Simon lernt Lorchen kennen als er um ihre Freundin Christianchen wirbt, deren Mutter - eine heuchlerische Frömmlerin - sie zu einem weltfremden Einfaltspinsel erzogen hat. Simon schwankt zwischen den Freundinnen bis schließlich alles doch ganz anders kommt.
52 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
1799 schreibt Novalis seinen Heinrich von Ofterdingen und schafft mit der blauen Blume, nach der der Jüngling sich sehnt, das Symbol einer der wirkungsmächtigsten Epochen unseres Kulturkreises. Ricarda Huch wird dazu viel später bemerken: »Die blaue Blume ist aber das, was jeder sucht, ohne es selbst zu wissen, nenne man es nun Gott, Ewigkeit oder Liebe.« Diese und fünf weitere große Erzählungen der Frühromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe ausgewählt.
396 Seiten, 19.80 Euro