piātio , ōnis, f. (pio), die Versöhnung der Götter ... ... usw.), die Sühne, Lact. ad Stat. Theb. 4, 459: piatio est m. folg. Acc. u. Infin., es gilt als ...
piātor , ōris, m. (pio), der Sühner = der sühnende Priester, *Apul. flor. 15. p. 19, 4 Kr. od. p. 22, 14 Helm (nach Lipsius' Vermutung).
piātrīx , trīcis, f. (Femin. zu piator), die Sühnerin = sühnende Priesterin, Fest. p. 213, 23. – / Plaut. mil. 695 wird jetzt mit Studemund (im Hermes 1, 289 f.) plicatricem ...
apiātus , a, um (apium), I) mit Eppich abgekocht, aqua, Th. Prisc. 2, 2. – II) wie mit Eppichsamen getüpfelt, tüpfelig (vgl. franz. moucheté), mensa, Plin. 13, 97.
copiāta , ae, m. (κοπιάτης), der Totengräber, Cod. Theod. 7, 20, 12. § 2 u.a.
expiātio , ōnis, f. (expio), die Sühnung, ... ... . resp. 21. – Plur., expiationes et procurationes, Cic. de legg. 2, 34: funera atque expiationes, Macr. sat. 1, 16, 8: expiationes procurationesque prodigiorum, Sen. nat. qu. 2, 38, ...
expiātor , ōris, m. (expio), der Sühner, Eccl.: criminum, Anthol. Lat. 928, 71 R.
expiātus , ūs, m. (expio), die Sühnung, Sühne, Eccl.
expiātrīx , trīcis, f. (Femin. zu expiator), die Sühnerin = die sühnende Priesterin, Fest. 213 (a), 26.
inexpiātus , a, um (in u. expio), ungesühnt, ungetilgt, dedecus, Augustin. epist. 118, 2.
ephippiātus , a, um (ephippium), auf einem gesattelten Pferde reitend, Caes. b. G. 4, 2, 5.
expiātōrius , a, um (expiator), sühnend, poenae, Augustin. de civ. dei 21, 13.
cupio , īvī od. iī, ītum, ere (vgl. altind. kúpyati »wallt auf, zürnt«), etw. begehren, nach etw. verlangen (das Verlangen hegen od. tragen, nach etw. gelüsten, ...
ex-pio , āvī, ātum, āre, aussühnen, I) ... ... A) den Zorn der Gottheit durch eine Sühne versöhnen, besänftigen, expiatum est, quidquid ex foedere rupto irarum in nos caelestium fuit, Liv.: poenis ...
sapor , ōris, m. (sapio), I) der Geschmack ... ... u. bildl.: a) eig.: amarus, dulcis, Plin.: qui non sapore capiatur, Cic.: poma sapore tristi, Ov.: Plur., veteraria per sapores aetatesque ...
miserē , Adv. (miser), I) elend, unglücklich, kläglich, ... ... alqm, Cic.: lugere, Sen.: ut miserius (unter größeren Leiden) a vobis recipiatur, quam ab illo capta est, Liv.: nemo ergo ex Olynthiis miserius servit ...
versiculus , ī, m. (Demin. v. versus), die ... ... Cic.: uno versiculo (die Formel videant consules, ne quid res publica detrimenti capiat), Cic. Mil. 70. – b) in Gedichten, der Vers, ...
litterālis , e (littera), zu den Buchstaben-, zum Schreiben gehörig ... ... quia litteris comprehendi potest, Diom.: grammatice idcirco litteralis est dicta, quod a litteris incipiat, Diom.: litt. lectio, Bücherlesen, Cael. Aur.: litt. commercium, ...
2. conversātio , ōnis, f. (conversor), das Verkehren ... ... an einem Orte, frequentior, Plin. 10, 100: ne sepulchrum aliae conversationis usum accipiat, Ulp. dig. 11, 7, 12. § 1. – II) ...
temporāneus , a, um, I) zur rechten Zeit geschehend, ... ... , erumpat temporanea lux nostra, Augustin. conf. 13, 18, 22: donec accipiat temporaneum et serotinum, Früh- u. Spätregen, Vulg. Iac. 5, ...
Buchempfehlung
Die beiden betuchten Wiener Studenten Theodor und Fritz hegen klare Absichten, als sie mit Mizi und Christine einen Abend bei Kerzenlicht und Klaviermusik inszenieren. »Der Augenblich ist die einzige Ewigkeit, die wir verstehen können, die einzige, die uns gehört.« Das 1895 uraufgeführte Schauspiel ist Schnitzlers erster und größter Bühnenerfolg.
50 Seiten, 3.80 Euro