exquīsītē , Adv. (exquisitus), genau, sorgfältig, gründlich, sein, de eo crimine accurate et exqu. disputare, Cic.: exqu. et comperte dicere, Gell.: eleganter atque exqu. dictum, Quint. – exquisitius a philosophis colligi, Cic.: exquisitius sermocinari, einen ...
discrētor , ōris, m. (discerno), der Absonderer, Unterscheider, disputator, id est veritatis a falsitate discretor, Augustin. c. Cresc. Donat. 1. § 19: iudicialis discr. credentium et non credentium, Interpr. Iren. 5, 27, 1: est ...
col-lūstro , āvī, ātum, āre (con u. lustro), ... ... erleuchten, sol omnia clarissimā luce collustrans, Cic.: (luna) solis lumine collustrari putatur, Cic. – collustrata in picturis, helles, glänzendes Kolorit, Cic. or ...
hebetātio , ōnis, f. (hebeto), die Stumpfheit, ... ... Abgespanntheit, Sen. de tranqu. anim. 17, 5. – cur Christianis temporibus imputant hebetationem ac robiginem suam, quā foris crassi, intus exesi sunt, Oros. 4 ...
mināciter , Adv. (minax), drohend, mit Drohungen, potius ... ... Suet.: is, a quo insolenter quid aut minaciter dictum sit, Quint. – num putatis dixisse eum minacius quam facturum fuisse? Cic. Phil. 5, 21.
acervātio , ōnis, f. (acervo), das Anhäufen, ... ... ), Plin. 11, 282: illa (corpora) constant aut nexu aut acervatione, ut puta funis, frumentum, Sen. nat. qu. 2, 2, 3.
per-pūgnāx , ācis, sehr streitsüchtig, te perpugnacem in disputando esse visum, Cic. de or. 1, 93: ne me perpugnacem diutius putes, Augustin. adv. Acad. 3, 4. § 8.
epopticus , a, um, (εποπτικός), die Beschauung betreffend, beschauend, contemplatio, Chalcid. Tim. 127: disputatio, ibid. 272.
cohaerēns , entis, PAdi. m. Compar. (cohaereo), zusammenhängend, aptius et cohaerentius putare furem a furvo, id est nigro, appellari, Gell. 1, 18, 6.
dissertor , ōris, m. (2. dissero), der Erörterer, Erklärer, obscuri, Non. 328, 24: diss. ac disputator aeternarum rerum, Augustin. mendac. 10.
loculōsus , a, um (loculus), voller Fächer, putamen (Ggstz. put. simplex), Plin. 15, 88.
īnsolentia , ae, f. (insolens), I) das Ungewohnte einer Sache, loci, Cic.: fori iudiciorumque, Cic.: huius disputationis, Cic.: rerum secundarum, Unfähigkeit, das Glück zu ertragen, Cic. – ...
lītigiōsus , a, um (litigium), voller Streit, I) ... ... 1) eig.: a) wobei viel Zank ist, zänkisch, disputatio, Cic. de fin. 5, 76. – b) voller Prozesse, ...
adhortātio , ōnis, f. (adhortor), die Aufmunterung, Mahnung ... ... litterae erant adhortatione plenae, Liv.: omissā nostrā adhortatione ad eorum, quos proposuimus, sermonem disputationemque veniamus, Cic.: prae clamore poscentium pugnam nulla adhortatio imperatoris audita est, Liv.: ...
trānsfūsio , ōnis, f. (transfundo), 1) eig. das ... ... 2) übtr. a) die Vermischung, valde eam (gentem) putamus tot transfusionibus coacuisse? Cic. Scaur. 43. – b) die ...
subtīliter , Adv. (subtilis), fein, zart, I) ... ... übtr.: a) fein, scharfsinnig, gründlich, genau, iudicare, Cic.: disputare, Plin. ep.: numerum exsequi, genau, pünktlich, Liv.: subtilius scribam ...
pudibundus , a, um (pudeo), I) schamhaft, verschämt, ... ... bösen) Tat sich schämende, Stat. Theb. 5, 296.: p. quodam modo disputatio, Augustin. – II) dessen man sich zu schämen hat, schimpflich ...
accommodus (ad-commodus), a, um. schicklich, passend ... ... Verg. u. Stat.: accommodum labori animal bos, Veget.: quod multi ominosum putarunt et morti accommodum, auf den Tod hindeutend, Lampr.: m. ad ...
dēcollātio , ōnis, f. (decollo), die Enthauptung, ... ... 17, 3 (bei Ulp. dig. 48, 19, 28 pr. capitis amputatio); vgl. Gloss. ›decollatio, τραχηλοκοπία, κεφαλης ἀποτομή‹.
expetendus , a, um, PAdi. (expeto), erstrebenswert, begehrens-, ... ... opere expetitur, quanto gloria magis est expetenda, Cic.: u. so gloriam expetendam putare, Cic.: tam expetendus aliis triumphi honos, Val. Max. Vgl. expetibilis ...
Buchempfehlung
Drei Erzählungen aus den »Neuen Dorf- und Schloßgeschichten«, die 1886 erschienen.
64 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro