silentium , iī, n. (sileo), die Lautlosigkeit, ... ... est de alqo, ist's still, Cic.: usque ad Abraham de iustorum aliquorum, qui pie deum colerent, commemoratione silentium est per annos amplius quam mille, ...
sīgnifico , āvī, ātum, āre (signum u. facio), ... ... Caes.: aliud nihil habeo, quod ex iis a te verbis significari putem, Cic.: quorum timor cum fremitu et concursu significaretur, Caes. – s. Zenonem, auf ...
dēlicātus , a, um, Adi. m. Compar. u. ... ... 2085. – B) übtr.: 1) verweichlicht, schlaff, gemächlich, equorum cursum delicati minutis passibus frangunt, Quint.: reclinari ad suos delicatum, Quint. – ...
plērusque , raque, rumque, gew. Plur. plērīque, raeque, ... ... plerique nostrûm, Colum. 1, 1, 19. Gell. 16, 9, 2: quorum plerique, Cic. de amic. 71. Sall. Iug. 74, 1: quarum ...
in-habilis , e, I) unhandlich, schwer zu handhaben, ... ... pan. Const. 5, 1: mit ad u. Akk. Gerund., quorum telum ad remittendum inhabile imperitis est, Liv. 24, 34, 5. – ...
mendācium , iī, n. (mendax), I) etwas Erdichtetes ... ... der Trug, opinionis esse mendacium, non oculorum, Cic.: oculorum reliquorumque sensuum mendacia, Cic.: mendacio constare, Sen.: non est propria in ista nube ...
quadrupēs (quadripēs), pedis (quattuor u. pes), auf ... ... quadrupedis cursus, des Pferdes, Ov. met. 6, 226: quadrupedum vectiones, quorum celeritas etc., Cic.: quadrupedum cursu, Verg. – β) fem.: bos aut ...
dis-sentio , sēnsī, sēnsum, īre, in der Gesinnung ... ... – b) in bezug auf Sitten, Meinungen usw., abweichen, ab reliquorum malis moribus, Sall.: m. Dat., condicionibus foedis, Hor.: huic opinioni ...
prae-sāgio , īvī u. iī, īre, I) ... ... copiarum recessum... praesagiebat, ließ voraussehen, Cael. in Cic. ep.: sine quorum notitia non facile quidquam in futurum praesagiri potest, Cels.: m. Acc. ...
vidēlicet , Adv. ( aus videre licet, wie scilicet ... ... , quid metuebant? vim videlicet, offenbar die Gewalt, Cic.: qui eorum... quorum? Videlicet qui supra scripti sunt, Cic. – b) ironisch, zum Ausdruck ...
successus , ūs, m. (succedo), I) das Heruntergehen ... ... der Anmarsch, hostium, Caes. b.G. 2, 20, 2: equorum, der eilende Lauf der Rosse, Verg. Aen. 12, 616. – ...
in-calēsco , caluī, ere, I) intr. warm-, heiß ... ... raro incalescit, Tac.: ad (für) magnas (cogitationes) incalescit, Tac.: animi equorum incaluere, Ov.: incaluit deo quem clausum pectore habebat, Ov. – bes. ...
oceupätio , ōnis, f. (occupo), I) die Besetzung ... ... , der M. u. die die Zeitumstände mit sich brachten, Caes. – quorum non otiosa vita dicenda est, sed desidiosa occupatio (geschäftiger Müßiggang), Sen.: ...
patricius , a, um (patres, s. paterno. II, ... ... qui patricius sit, neminem bono esse genere natum, Cic.: fuerunt patricii minorum gentium, quorum princeps etc., Cic.: primus e patriciis Corneliis, Cic.: e patriciis exire, ...
alloquium (adloquium), ī, n. (alloquor), die Ansprache ... ... Ov.: blando solari alqm alloquio, Apul.: alloquio litterarum consolari alqm, Ambros.: vix propinquorum alloquia tolerare, Tac.: Plur. auch konkr. = Trostmittel, ...
dēfīnītio , ōnis, f. (definio), I) die Abgrenzung, Corp. inscr. Lat. 6, 826, 2. – ... ... H. – b) die Bestimmung = Vorschrift, illa definitio iudiciorum aequorum, quae etc., Cic. Cluent. 5.
malevolus (malivolus), a, um (male u. volo), ... ... et invidi et malevoli et lividi, Cic. Tusc. 4, 28: omnium malevolorum, iniquorum, invidiosorum animos frangerem, Cic. Balb. 56: u. malevola, die ...
cōn-saucio , āvī, ātum, āre, stark-, tief verletzen, ... ... , verpesten, Arnob. 7, 17. p. 251, 21 R.: ea, quorum sono caeditur animus noster et mens consauciatur, Ambros. de off. 1, 2 ...
moderāmen , inis, n. (moderor), I) ein Mäßigungsmittel ... ... de off. 1, 47, 229: m. obj. Genet., equorum, Ov.: rerum (des Staats), Ov.: legum sanctius, Chalcid. Tim. ...
aedīlitās , ātis, f. (aedilis), die Ädilität, ... ... populi aedilitatem gerere (scherzh.), Plaut.: alqm aedilitate deicere, Cic.: Plur., quorum aedilitates ornatissimas vidimus, Cic. Verr. 4, 133.
Buchempfehlung
Anders als in seinen früheren, naturalistischen Stücken, widmet sich Schnitzler in seinem einsamen Weg dem sozialpsychologischen Problem menschlicher Kommunikation. Die Schicksale der Familie des Kunstprofessors Wegrat, des alten Malers Julian Fichtner und des sterbenskranken Dichters Stephan von Sala sind in Wien um 1900 tragisch miteinander verwoben und enden schließlich alle in der Einsamkeit.
70 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro