Stuterei , equaria (im allg.). – grex equorum, im Zshg. bl. grex (Herde Pferde).
Marstall , stabulum equorum. – equi (die Pferde im M.).
celeritās , ātis, f. (celer), die Schnelligkeit, Raschheit ... ... Ggstz. tarditas, mora), I) eig.: corporis, Cic.: pedum, Cic.: equorum, Cic.: peditum, Caes.: praerapida fluminum c., Curt.: celeritate vinci ...
fatīgātio , ōnis, f. (fatigo), I) die Ermüdung ... ... Anstrengung, alcis, Quint. u. Tac.: animi, Cels.: cum fatigatione equorum atque hominum, Liv.: omnes fatigatione continuati laboris affecti, Curt.: fatigatio corpora afficit ...
vīcīnitās , ātis, f. (vicinus), die Nachbarschaft, ... ... eig. u. meton.: 1) eig.: in ea vicinitate, Cic.: quorum vicinitas propinqua esset, Hirt. b.G.: Plur., Nachbarschaftsverhältnisse, ...
impūnitās , ātis, f. (impunis), die Ungestraftheit, ... ... Cic.: impunitatem desertoris petere, Quint. – mit ab u. Abl., quorum impunitas fuit non modo a iudicio, sed etiam a sermone, Cic. Rabir. ...
generātor , ōris, m. (genero), der Erzeuger, ... ... (veteres et prisci viri), Cic. Tim. 38 M.: Acragas magnanimûm quondam generator equorum, der Züchter, Verg. Aen. 3, 704: v. Tieren, ...
fidēliter , Adv. m. Compar. u. Superl. ( ... ... getreu, ehrlich, zuverlässig, Cic. u.a.: per quorum loca fideliter mihi pateret iter, sicher vor Gefahren, Planc. in ...
dīspersio , ōnis, f. (dispergo), die Zerstreuung, ... ... Tert. adv. Iud. 13. – b) passiv = das Zerstreutsein, pascentium equorum, Veget. mil. 3, 8. – II) prägn. = die ...
Moralität , mores. morum condicio (sittliche Beschaffenheit). – honestas. honestum (das Moralisch-Gute). – sanctitas (Gottgefälligkeit). – ... ... (Streben nach Sittlichkeit, sittlichem Wert). – Männer von bewährter M., viri, quorum vita in rebus honestis perspecta est.
Erdgegend , terrae regio. – Erdgeschoß, im , plano ... ... Erdgewächse , ea, quae terra ipsa ex se generata stirpibus infixa continet: ea, quorum stirpes terrā continentur; quae a terra stirpibus continentur. – Erdgürtel ...
unzählbar , innumerabilis. – numero carens (ohne Zahl, nicht zu ... ... z.B. pericula, quae sescenta sunt). – unz. andere, ceteri, quorum numerus iniri non potest: unz. Reiche wurden von andern zerstört, iniri ...
red-undāns , antis, PAdi. (v. redundo), überströmend ... ... . Heges. 4, 17 u. 32: m. Genet., siquidem redundantia liquorum fiant corpora, Cael. Aur. de morb. chron. 3, 8, 110. ...
veterīnus , a, um (vetus), zum Lastziehen gehörig, vom ... ... . Zugvieh, Cato fr.: dass. pecus, Arnob., genus, Plin.: semen equorum, Lucr. – II) subst., veterīnae, ārum, f., Last - ...
admīrātor , ōris, m. (admiror), der Bewunderer, Anstauner, omnis doctrinae et auctor et admirator fuit, Vell. 1, 13, 3: Simonidis, Phaedr.: auri, Sen.; nimius antiquitatis, Quint.: antiquorum admiratores, Tac.
subvectus , ūs, m. (subveho), die Zufuhr, quorum (commeatuum) subvectu, Tac. ann. 15, 4. – u. die Hinfahrt, cursus publicus non sufficit subvectui episcoporum, Cassiod. hist. eccl. 5, 17.
tolerātio , ōnis, f. (tolero), das Ertragen können = die Möglichkeit der Ertragung, quorum (dolorum) alia toleratio est verior, Cic. de fin. 2, 94.
Kochkunst , coquorum ars od. artificium (Kunst der Köche). – culinarum artes (Küchenkünste). – popinae scientia (die Kunst der Garküche als Wissen). – als Schrift, s. Kochbuch.
recordātio , ōnis, f. (recordor), die Vergegenwärtigung ... ... α) m. Genet.: ultimi temporis recordatio et proximi memoria, Cic.: quorum (virorum) memoria et r., Cic.: r. praeteritae memoriae (an die ...
attribūtio (adtribūtio), ōnis, f. (attribuo), I) (v. ... ... die Assignation, de attributione conficies, Cic.: maxime autem me angit ratio reliquorum meorum (Berechnung meiner Rückstände), quae, quamquam explicata sunt, tamen, et ...
Buchempfehlung
Epicharis ist eine freigelassene Sklavin, die von den Attentatsplänen auf Kaiser Nero wusste. Sie wird gefasst und soll unter der Folter die Namen der Täter nennen. Sie widersteht und tötet sich selbst. Nach Agrippina das zweite Nero-Drama des Autors.
162 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro