adhortātio , ōnis, f. (adhortor), die Aufmunterung, Mahnung ... ... .: litterae erant adhortatione plenae, Liv.: omissā nostrā adhortatione ad eorum, quos proposuimus, sermonem disputationemque veniamus, Cic.: prae clamore poscentium pugnam nulla adhortatio imperatoris audita est, ...
pervagātus , a, um, PAdi. (v. pervagor), I) ... ... . vulgaris et perv., cotidianus et perv., communis et perv.), fama, Cic.: sermo, Cic.: pervagatissimus versus, Cic.: haec opera cotidiana et perv., Cic.: vulgaris ...
sēditiōsus , a, um (seditio), I) Aufruhr erregend, aufrührerisch ... ... quisque, Tac.: triumviri seditiosissimi, Cic. – v. Lebl., voces, Tac.: sermo, Atta com. fr. – übtr., ea (Clodia) est enim seditiosa ...
īnsitīcius , a, um (insero, evi), I ... ... mulus, nicht aus eigenem Geschlechte entsprossen, Varro: ebenso asinus, Apul.: sermo hic ins. et inductus, aus dem Ausland zu uns verpflanzte u. bei uns eingeführte (Ggstz. sermo patrius), Plin. ep. 4, 3, 5.
explānātus , a, um, PAdi. (v. explano), ... ... , die Töne zu artikulieren, Cic. Acad. 1, 19: parum explanatis vocibus sermo praeruptus, abgebrochene Worte in unausgebildeten Tönen, Sen. de ira 1, 1 ...
gārrulitās , ātis, f. (garrulus), die Schwatzhaftigkeit, ... ... muliebris, Sen. rhet.: pueri facie et garrulitate amabiles, Suet.: ea garrulitas, quā sermones in vehiculo seruntur, Plin. ep. – der Elster, garr. rauca, ...
tūtāmentum , ī, n. (tutor, ārī), das Schutzmittel ... ... übtr., tutamenta spiritalia et caelestia, Cypr. epist. 58, 9: circumspiciens tutamenta sermonis, sah sich um, ob er auch sicher reden könnte, Apul. met ...
gibberōsus , a, um (gibber, eris; vgl. Charis. ... ... gr. 9. Gaius dig. 21, 1, 3. – II) übtr.: sermones, gewundene, Fronto de eloqu. 1 extr. p. 148, 8 N ...
observātor , ōris, m. (observo), der Beobachter, malorum bonorumque nostrorum observator et custos, Sen.: Messala Latini sermonis observator diligentissimus, Sen. rhet.: nemo observator, nemo castigator assistet, Plin. pan ...
convīvālis , e (convivo), zum Gastmahl gehörig, Tafel-, Tisch-, ... ... , Tac. u. Capit.: c. ludi, Curt.: ludionum oblectamenta, Liv.: sermones, Macr.: vestis, Sen. rhet.: vasa, Curt.
absolūtīvē , Adv. (absolutivus), absolut = bestimmt, sermonem efferri, Charis. 263, 8. Diom. 388, 20. – od. = im Positiv (Ggstz. comparative, superlative), has partiones declinare, Charis. 114, 33.
clārificus , a, um (clarus u. facio), a) ... ... Augustin. ep. 25, 1. – b) übtr.: α) übh.: sermo, Paul. Nol. ep. 4, 1. – β) verherrlichend, nomen ...
procāciter , Adv. (procax), frech, verwegen, pr. ortus sermo, Curt.: petulanter et procaciter insultare alci, Augustin.: procacius stipendium flagitare quam ex modestia militari, Liv.: procacissime patris memoriae illudere, Curt.
adūlābilis , e (adulor), I) leicht durch Schmeicheln zu gewinnen ... ... b. Non. 155, 30. – II) einschmeichelnd, schmeichlerisch, sermo, Amm. 14, 11, 11: sententia, Amm. 31, 12, 7. ...
in-assuētus , a, um, ungewohnt, ungewöhnlich, equus, Ov.: manus (Plur.), Ov.: opus alci, Claudii or. fr.: sermonis genus, Sulp. Sev. – inassuetum (est) m. folg. Infin., ...
per-hūmānus , a, um, sehr leutselig, sehr freundlich, sehr höflich, sermo, Cic. ad Q. fr. 2, 5, 2 (2, 6, 1): epistula, Cic. ad Att. 16, 12 in.: vultu geniali et perhumano, Apul. ...
fabellātor , ōris, m. (fabellor) = 1) μυθολόγος, Gloss. III, 335, 20 u. 530, 73. – 2) = sermocinator, Gloss. II, 579, 35.
mandātīvus , a, um (mando), zum Auftragen geeignet od. dienend (Ggstz. imperativus), sermo, Diom. 339, 17.
per-stimulo , āre, fort und fort aufreizen, pravis sermonibus tumidos spiritus, Tac. ann. 4, 12.
perpolītio , ōnis, f. (perpolio), das Ausfeilen, sermonis, Cornif. rhet. 4, 18.
Buchempfehlung
Libretto zu der Oper von Anton Schweitzer, die 1773 in Weimar uraufgeführt wurde.
38 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro