tinnio (in guten Hdschrn. auch tīnio), īvī u. iī, ītum, īre, klingen, klingeln, klimpern, schellen u. dgl., I) eig., Varro u. Quint.: tibi in foro diu tinnisse auriculas, geklungen haben ...
re-tinnio , īre, dagegenklingen, -tönen, illud est maius, quod in vocibus nostrorum oratorum retinnit et resonat quiddam urbanius, ein Klang u. Ausdruck liegt, der feinstädtischer lautet, Cic. Brut. 171: u. tr. – erklingen lassen, ...
ob-tinnio , īre, vorklingen, ecquid illi aures obtinnirent, Apul. apol. 48.
tiniōsus , s. tineōsus.
fritinnio , īre, a) v. kleinen Vögeln, zwitschern, Varro sat. Men. 565. Suev. poët. fr. inc. IM. (bei Varro LL. 7, 104): v. der Schwalbe, Suet. fr. 161. p. 253 R ...
fintinnio , īre, zwitschern, v. d. Schwalbe, Suet. fr. 161, p. 253, 2 Reiff.
sub-tinnio , īre, leise klimpern, Tert. de pall. 4.
tintinnio , īre = tinnio, Afran. com. 392.
circum-tinnio , īre, ringsumher klingen, -schallen, Varr. r. r. 3, 16, 30.
tineōsus u. tiniōsus , a, um (tinea, ... ... Läuse, verlaust, caput tiniosum, Th. Prisc. 4. fol. 314 (b), 31: locus capitis ... ... 6. fol. 91 (b): Plur. subst., tineosi u. tiniosi, Verlauste, Augustin. ...
tineo u. tinio , āvī, āre (tinea), Motten haben, von den Motten zerfressen werden, v. Kleidern, Vulg. Baruch 6, 71. Itala epist. Jacobi 5, 2 (bei Augustin. spec. 22 Mai).
tinnito , āre (Intens. v. tinnio), ausposaunen lassen, se in trivio, Commod. instr. 2, 22 (23), 17 edd. zw. (Ludwig te intimo victum). – Anthol. Lat. 762, 9 (233, 9) = Carm. ...
tintino , āre = tinnio, Catull. 51, 11.
tinnītus , ūs, m. (tinnio), das Klingen, Klirren, Schellen, Klingeln, Geklingel, der Klingklang, I) eig.: acris, Sen.: acutus, einer Flöte, Apul.: citharae, Plin.: perflabilis tinn. fidium, rauschender Saitenklang, ...
tinnulus , a, um (tinnio), klingend, schellend, I) eig.: vox, Pompon. com. fr., Catull. u. Sulp. Sev.: sistra, Ov.: aera, Ov.: Gades, Getön der gaditanischen Jungfrauen, Stat. – II) übtr., ...
tintinno , āre = tinnio, klingen, klirren, Naev. com. 114. Nigid. b. Non. 40, 16.
tinnilis , e (tinnio), klingend, plectrum, Ven. Fort. vit. Mart. 4, 39.
tintinniāla , ae, f. (tintinnio u. ala), das mit den Flügeln tönende Tier, vulgär für culex, Schol. Cruq. Hor. sat. 1, 5, 14.
tinnīmentum , ī, n. (tinnio), das Klingeln, Geklingel, Plaut. rud. 806.
requīro , quīsīvī, quīsītum, ere (re u. quaero), I ... ... , Cic.: tua facta requirere coepi, Ov.: facilia sunt, quae a me de Vatinio et de Crasso requiris, Cic.: cum modo aliquid de antiquitate ab ...