1. trītus , a, um, PAdi. (v. tero), I) oft gerieben u. dadurch glatt gemacht, d.i. A) betreten, oft betreten, gebahnt u. gewöhnlich, 1) eig.: iter, via, Cic.: ...
2. trītus , Abl. ū, m. (tero), das Reiben, Cic. u.a.
2. attrītus (adtrītus), ūs, m. (attero), I) das Anreiben ... ... Sall. fr.: attritu aëris, Sen.: magnorum inter se corporum attritus, Sen.: attritus inter se ligni, Plin.: locustas pinnarum et feminum attritu ... ... Entzündung der Haut, ulcera ex attritu facta, Plin.: sedis vitia et attritus, Plin. – / ...
1. attrītus (adtrītus), a, um, PAdi. m. Compar. (v. attero), ... ... v. Redner, in der Darstellung abgeschwächt, matt, Calvus exsanguis et attritus, Tac. dial. 18.
patrītus , a, um (pater), väterlich, avito ac patrito more, Varro sat. Men. 258: secundum leges patritas, Varro bei Non. 161, 8: patrita illa atque avita philosophia, Cic. Tusc. 1, 45: aetas tibi familiaris et patrita ...
1. intrītus , a, um (in u. tero), unabgerieben, I) eig.: oliva, Colum. 12, 51 (49), 2. – II) übtr., ungeschwächt, cohortes intritae ab labore, Caes. b. G. 3. ...
dētrītus , ūs, m. (detero), das Abreiben, detrimentum a detritu, Varro LL. 5, 176.
obtrītus , Abl. ū, m. (obtero), das Zertreten, Zerquetschen, Plin. 18, 258.
2. intrītus , a, um, Partic. v. intero, w. s.
epitritus , a, um (επίτριτος), ... ... . quantitas, Chalcid. Tim. 42: ratio, ibid. 46. – subst., epitritus, ī, m. (sc. numerus), Chalcid. Tim. 43 D. 35 ...
pertrītus , a, um, PAdi. (v. pertero), sehr abgenutzt, sehr gewöhnlich, alltäglich, vulgaris et p. quaestio, Sen. contr. 7, 3 (18), 7: scio pertritum iam hoc esse, Sen. ep. 63, 12.
diatritus , ī, f. (διάτριτος), die Wiederkehr des Fiebers am dritten Tage, Cael. Aur. chron. 1, 3, 57; 1, 4, 81 u.a.
contrītus , a, um, PAdi. (v. contero), abgenutzt, abgedroschen = allbekannt, proverbium vetustate contritum, Cic.: communia et contrita praecepta, Cic.
praetrītus , a, um (prae u. tero), ganz abgetreten, praetrita et abolita quondam calcare vestigia, Hieron. epist. 60, 6 extr. Vgl. praetero.
sēmitrītus , a, um (semi u. tero), halbausgedroschen, frumenta (Ggstz. fr. munda), Colum. 1, 6, 24. Pallad. 1, 36, 2.
1. innūtrītus , a, um (in u. nutrio), nicht genährt, ohne Nahrung, Cael. Aur. de morb. acut. 1, 17, 177.
in-dētrītus , a, um (in u. detero), unabgerieben, unabgenutzt, Tert. de res. carn. 58.
in-attrītus , a, um (in u. attero), unabgerieben, aurum, Paul. Nol. 10, 254.
2. innūtrītus , a, um, Partic. v. innutrio, w. s.
... Plin.: ciconia nutrit pullos serpente, Iuven.: aper nutritus glande, Hor.: taurus nutritus in herba, Iuven. – b) Lebl., nähren, ... ... a) leb. Wesen: Romae mihi nutriri contigit atque doceri, Hor.: nutritus in armis, Suet. – b) Lebl.: silvam, ...
Buchempfehlung
Robert ist krank und hält seinen gesunden Bruder für wahnsinnig. Die tragische Geschichte um Geisteskrankheit und Tod entstand 1917 unter dem Titel »Wahn« und trägt autobiografische Züge, die das schwierige Verhältnis Schnitzlers zu seinem Bruder Julius reflektieren. »Einer von uns beiden mußte ins Dunkel.«
74 Seiten, 3.80 Euro