ehelos , caelebs. vidua (ersteres von einem Manne, letzteres von ... ... leben, caelibem (viduam) esse; caelibem vitam vivere: e. bleiben, numquam viro nubere (niemals einen Mann heiraten); numquam uxorem ducere (niemals eine Frau ...
singen , canere( tr . u. intr . im allg., auch = Singbares [d. i. Verse] verfertigen, ... ... etw. s., canere de alqa re (z.B. de virtutibus clarorum virorum, nach der Flöte, ad tibicinem).
pēnsum , ī, n. (pendo), I) die den Sklavinnen ... ... pensum mortale resolvere, den sterblichen Faden auflösen, unsterblich machen, Calp.: bonos viros luctu adfici, malos re familiari incolumi frui, neque mensum neque pensum ...
ar-rēpo (ad-rēpo), rēpsī, ere, an oder zu ... ... 47: m. Dat., saevitiae principis, Tac. ann. 1, 74: non virorum animis, sed muliercularum, ibid. 3, 50.
scītum , ī, n. (scisco), I) die Verordnung ... ... 972;γμα), Sen. ep. 95, 10: scita atque consulta (sapientium virorum), Fronto epist. ad M. Anton, de eloqu. 1. p. 144, ...
dē-sōlo , āvī, ātum, āre, einsam lassen, verlassen, ingentes agros, Verg. Aen. 11, 367: agros profugiendo, Col ... ... verb. deserta desolataque reliquis opibus aula, Suet.: m. Genet., desolatae virorum gentes, Sil. 8, 588.
suēsco , suēvī, suētum, ere, (Inchoat. v. *sueo ... ... poët.: suesse, Lucr. – II) tr. an etwas gewöhnen, viros disciplinā et imperiis, Tac. ann. 2, 52 Nipp. (Halm disciplinae ...
littera , ae, f. (lino), der Buchstabe, ... ... et viginti litterarum formae aureae, Cic.: littera (die Schriftzüge AI) communis pueroque viroque, Ov.: litterae cruentae, Cic.: eburneae litterarum formae, Quint.: littera finalis, ...
cōn-fero , contulī, collātum (conlātum), cōnferre, I) zusammentragen ... ... pugnare, Cato fr. – c. arto luctantia nexu pectora pectoribus, Ov.: se viro vir contulit, Mann stellte sich dem Mann (= Mann focht gegen Mann), ...
... belli decus illuc concederet, Tac.: mulier coniuncta viro concedit in unum, Lucr.: cum in fatum concederet, bei herannahendem Tode ... ... commune quiddam dicere, Cic.: si videre concessum sit, Cic.: ingemiscere non numquam viro concessum est, Cic.: concessum (esse) sibi transire in Asiam, Liv.: ...
ac-cipio , cēpī, ceptum, ere (ad u. capio), ... ... quae neque fieri possunt neque fando umquam accepit quisquam, Plaut.: haec audivimus de clarissimorum virorum consiliis et factis, haec accepimus, haec legimus, Cic. Sest. 139: ...
superus ( selten super ), a, um (v. ... ... , 9, 37 (vgl. Lucr. 1, 86 ductores Danaûm delecti, prima virorum). – / summus, gesteigert im Compar. summior, Eustath. hexaëm. 1 ...
con-icio (cō-icio), iēcī, iectum, ere (con u ... ... , schießen, tela, lapides telaque in nostros, Caes.: iacula plurima in equos virosque, Liv.: eminus hastam od. hastas, Verg.: tela undique in unum ...
2. col-ligo , lēgī, lēctum, ere (con u. ... ... naves in unum, Liv.: omnes copias undique, Cic.: de pagis omnibus bonos viros, Cic.: ex agris ingentem numerum perditorum hominum, Cic.: reliquos ex fuga, ...
idōneus , a, um, durch seine Eigenschaften zu einer Bestimmung ... ... Cic. – β) mit Abl.: res humiles et indignas viris fortibus [vel viros fortes propterea] contemnere oportere nec idoneas dignitate suā iudicare, mit ihrer Würde ...
glōrior , ātus sum, āri (gloria), sich einer ... ... Cic.: id se reperisse Cassius gloriabatur, Cels.: nec inventos illis toto orbe pares viros gloriatur, Iustin. – m. Ang. unter (bei) wem? ...
1. ap-pello (ad-pello), āvī, ātum, āre ( ... ... ab aere dando, Cic.: ab eius nomine Thessalia appellatur, Vell.: appellata est ex viro virtus, Cic.: Italia appellata de Graeco vocabulo, Gell. 11, 1, 1 ...
māteria , ae, f. u. māteriēs , ēī, f ... ... , Catonis, Cic.: ingentis decoris, Liv.: angebatur ferox Tullia nihil materiae in viro neque ad cupiditatem neque ad audaciam esse, er gar nicht das Zeug habe ...
pro-pōno , posuī, positum, ere, I) vor die Augen ... ... faciliaque, Nep. Att. 21, 1. – d) anführen, erwähnen, viros notissimos, Cic. Lig. 32. – e) an die Hand geben, ...
2. cōn-sero , seruī, sertum, ere, zusammen - ... ... – m. Dat., alium (truncum) alii quasi nexu c., Curt.: vir viro, armis arma conserta sunt (v. der Phalanx), Curt. – β) ...
Buchempfehlung
Ein lange zurückliegender Jagdunfall, zwei Brüder und eine verheiratete Frau irgendwo an der skandinavischen Nordseeküste. Aus diesen Zutaten entwirft Adolf Müllner einen Enthüllungsprozess, der ein Verbrechen aufklärt und am selben Tag sühnt. "Die Schuld", 1813 am Wiener Burgtheater uraufgeführt, war der große Durchbruch des Autors und verhalf schließlich dem ganzen Genre der Schicksalstragödie zu ungeheurer Popularität.
98 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro