Tod , mors (der Tod als Zerstörer). – letum ... ... bist des Todes, wenn du einen Laut von dir gibst, moriere, si miseris vocem: der T. ist kein Unglück, mori miserum non est. ...
1. boo , āvī, āre (βοάω, s ... ... Plaut. Amph. 232: m. folg. dir. Rede, Redde meum! toto voce boante foro, Ov. art. am. 3, 450.
cado , cecidī, cāsūrus, ere (altind. çad-, Perf. ... ... – κ) v. Worten usw., dem Munde entfallen, sic iterat voces et verba cadentia tollit, Hor.: haec aliis male dicta cadant, Tibull.: neu ...
1. laus , laudis, f., das Lob, ... ... perfertur ad nos nec obscuro nec vario sermone, sed et clarissimā et unā omnium voce, Cic.: petere laudes fucosas, Porcius poët. bei Suet.: quae est ...
2. colo , coluī, cultum, ere ( aus *quelō, ... ... diligentiam, Cic. – studium philosophiae a prima adulescentia, Cic.: studia vehementer, Cic.: voces Latinas subsicivo aut tumultuario studio, Gell.: artes liberales studiosissime, Suet.: artes pessumas ...
1. gero , gessī, gestum, ere, tragen, I ... ... Verg.: centum oculos, Ov.: distentius uber (v. der Ziege ), Hor.: vocemque et corpus et arma Metisci, Verg.: fratrum speciem, Sen. poët. ( ...
deus , ī (im Nom. Plur. dei, dii, ... ... naturam tamquam deum sequi, Cic.: naturam quasi deum ducem subsequi, Cic.: tum sapientiae vocem audire videar eique quasi dei paream, Cic.: ab Iove optimo maximo ceterisque dis ...
loco , āvī, ātum, āre (locus), wohin stellen, ... ... .: ebenso operam suam tribus nummis, Plaut.: operam alci ad alqd, Gell.: vocem, Ausrufer werden, Iuven.: noctes, v. feilen Dirnen, Ov. ...
Rede , I) das Vermögen zu reden, Sprache etc. oratio ... ... : jmdm. keine R. abgewinnen können, ex alqo verbum elicere od. vocem exprimere non posse: die R. an jmd. richten, sermonem alci adhibere ...
laxo , āvī, ātum, āre (laxus), I) schlaff machen ... ... . – übtr., entfesseln (= freien Ausgang verschaffen), ubi dolor vocem laxaverat, Iustin.: ructum, das Aufstoßen befördern (v. Rettich), Plin. ...
1. erro , āvī, ātum, āre (ahd. irr(e)ōn, irren), irren, I) im allg., irren ... ... errasse regem, Sall.: in amicitia, Hor.: non ultra verba ac voces, Tac.
gemo , uī, itum, ere, I) intr. seufzen, ... ... haec gemebant boni, Cic.: quominus occulte vestrum malum gemeretis, Cic.: hic status unā voce omnium gemitur, Cic.: Ityn flebiliter gemens (v. der Prokne als Schwalbe), ...
Laut , der, sonus (Ton, Klang übh., auch der ... ... , sonare. sonum edere od. reddere (von klingenden etc. Dingen); vocem mittere od. emittere (von leb. Wesen).
bonus (arch. duonus, s. S. 852), a ... ... Ter.: optimum argentum, vortrefflich gearbeitetes, Cic. – vox, Quint.: bonā esse voce, Plaut. – memoria (Gedächtnis) b., Cic.: si meliore memoriā es ...
crēdo , didī, ditum, ere (vgl. altind. çrad-dhā ... ... Lat. 1. p. 54). – m. de u. Abl., voce supplici postulare a patribus coepit, ne quid de se temere crederent, Sall.: ...
audio , īvī u. iī, ītum, ... ... od. wovon? man hört, α) durch Acc.: vocem alcis, Plaut. (vgl. tum sapientiae vocem audire videar, Cic.): visi audire vocem, sie glaubten eine St. zu hören, Liv.: miseram me, quod ...
... animum sunt, zu beherzigen, Sen.: vocem alcis memori aure, Ov.: mandata corde memori, Catull. – β) ... ... v. seiner Tätigkeit ruhen machen od. lassen, vocem a contentione, Quint.: fera murmura, Prop. 2) wegtun, ...
1. lābor , lāpsus sum, lābī (vgl. griech. ὀ ... ... (bildl.), Sen.: cum superiacta tela de testudine laberentur, Tac.: ne adiectae voces laberentur atque errarent, priusquam sensus (auditus) ab his pulsus esset, Cic. ...
curro , cucurrī, cursum, ere (currus, vgl. mhd. ... ... u. Prop.: pro se quisque currere ad sua tutanda, Liv. – ad vocem praeceps amensque cucurri, ich stürzte sinnlos der Stimme nach, Ov. met. ...
augeo , auxī, auctum, ēre (got. bi-aukan, ... ... .: incendium, Curt.: vires, Lucr. u. Ov.: vires eloquentiae, Quint.: vocem, Suet.: clamorem, Sall.: orationem, den Ton der Rede heben (Ggstz. ...
Buchempfehlung
Ein alternder Fürst besucht einen befreundeten Grafen und stellt ihm seinen bis dahin verheimlichten 17-jährigen Sohn vor. Die Mutter ist Komtesse Mizzi, die Tochter des Grafen. Ironisch distanziert beschreibt Schnitzlers Komödie die Geheimnisse, die in dieser Oberschichtengesellschaft jeder vor jedem hat.
34 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro