abruptus , a, um, PAdj. m. Compar. u. Superl. ( ... ... abrupta, Plin. – II) übtr.: a) im allg., nur subst., abruptum, ī, n., der Abgrund, bes. der Abgrund ...
acīnacēs , is, Akk. em u. ēn, m. (ἀκινάκης), der kurze, krumme Säbel der Perser, Meder u. Szythen, Hor., Curt. u.a.
acrifolius (acrufolius, agrifolius), a, um (acus, eris ... ... um (acus, ūs, u. folium), nadelblätterig, d.h. Blätter mit verschiedenen nadelartigen Ausläufen habend, a) Form acrif. (acrufol., agrif.): α) subst., acrifolium od ...
M [2] Auflösung: 42 x 34 Pixel Folgende Artikel verwenden dieses Bild: M [2]
H Auflösung: 24 x 38 Pixel Folgende Artikel verwenden dieses Bild: H
Accī , ōrum, m., röm. Kolonie im tarrakon. Hispanien ... ... – Dav. Accītānus , a, um, accitanisch, von Acci, colonia, Plin., vollst. ... ... Accitana, Inscr.: ager, Inscr. – Plur. subst., Accītānī, ōrum, m., die Einw. von ...
Abel , elis, m. (auch indecl.) u. Abelus , ī, m., Abel, ein Sohn Adams, Mythogr. Lat. 3, 6 ... ... Formenl. 3 1, 876 u. 883. – Dav. Abelicus , a, um, des ...
1. acer , eris, n., der Ahornbaum, der Ahorn (als Baum u. als Holz), Ov., Plin. u.a. – / acer als fem. bei Serv. Verg. Aen. ...
2. Actōr , oris, m. (Ἄκτω ... ... Actoridēs , ae, Akk. ēn, m. (Ἀκτορίδης), der ... ... – II) König von Elis. – Dav. Actoridae , ārum, m., die Aktoriden ...
... , decedere, recedere), I) eig.: A) im allg.: a) v. Pers., m. Ang. wohin? ... ... . II) übtr.: A) im allg.: a) v. Pers.: has naturae ... ... od. bl. accedit, quod m. Indikativ od. ut m. Konjunktiv, hierzu ...
... .: in humum, Varr.: m. Dat., terrae, Sen. poët.: m. bl. Acc ... ... inopinatum accidisset, Cic.: si quid gravius ei a Caesare accidisset, wenn C. strenger gegen ihn verführe, Caes.: ... ... od. accideret od. acciderit od. accidisset), d.i. α) mit u. ohne humanitus = wenn ...
acidus , a, um, Adj. m. Compar. u. Superl. (aceo ... ... eingeweichte, Mart.: acetum acidissimum, Plaut. – Subst., acida, ōrum, n., Saueres = sauere Speisen (Ggstz. dulcia), Plin. ... ... acidior, Petr. – II) übtr.: a) widerlich, lästig, unangenehm für das innere ...
acoron od. -um , ī, n. (ἄκορον) u. acoros , ī, ... ... genießbarer Wurzel, unser Kalmus (Acorus Calamus, L.), Cels. u.a.
... , Corp. inscr. Lat. 1, 1198), ī, m. = avi avus, der Ururgroßvater, Plaut., Cic. u.a. – Zuw. in allgem. Bed. Ahne, Ahnherr, Cic. u.a. – Vgl. Hauler in Wölfflins Archiv 2, 290.
acēsco , acuī, ere (aceo), sauer werden, Hor., Plin. u.a.: vinum acescere solet, Col. 12, 26, 1. – / acisco ... ... geschr., Gargil. de pom. 5. Virg. gramm. p. 139, 9 H.
abfore , abforem , abfuat , s. ab-sum a.E.
acerbus , a, um, Adj. m. Compar. u. Superl. ( ... ... .: facetiae, Tac.: acerbissimum acclamationum genus, Suet. – γ) v. Zuständen, herb, bitter, empfindlich, kränkend, schmerzlich, ... ... ep.: etsi erit acerbum auditu, Cic.: acerbum est ab aliquo circumveniri, acerbius a propinquo, Plaut. – ...
... .: hinc intro, Plaut.: paululum istuc, Plaut.: e conspectu, Plaut.: a curia, e foro, Liv.: paulum ab illis, Plaut.: triclinio, ... ... etc., Liv.: Regio abscessum est, Liv.: d.h. (wohl sprichw.) tecto latere abscedere, ... ... Cels. – II) übtr.: a) v. Pers.: α) der Zeit nach ...
ācriter , Adv. m. Compar. u. Superl. ... ... , caedunt acerrime virgis, Cic. – c) v. der Einw. auf das Gehör, durchdringend, ... ... II) v. der Tätigkeit der innern Sinne, v. Affekten usw.: a) v. der geistigen Sehkraft u. Verstandestätigkeit, ...
... ei acclamatum est, Plin. ep.: m. folg. Acc. u. Infinit., omnes acclamarunt gratias ... ... etiam ob hoc agere, quod etc., Liv.: m. folg. ut u. Konjunktiv (zum Ausdruck des Wunsches), acclamavēre, ut filius Blaesi legatione eā perfungeretur, Tac.: m. Zuruf in direkter Rede, acclamari etiam in amphitheatro ...
Buchempfehlung
Im Alter von 13 Jahren begann Annette von Droste-Hülshoff die Arbeit an dieser zarten, sinnlichen Novelle. Mit 28 legt sie sie zur Seite und lässt die Geschichte um Krankheit, Versehrung und Sterblichkeit unvollendet.
48 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Michael Holzinger hat für den zweiten Band sieben weitere Meistererzählungen ausgewählt.
432 Seiten, 19.80 Euro