arātiuncula , ae, f. (Demin. v. aratio), ein kleines Stück Artland, ein kleiner Acker, Plaut. truc. 148: duae aratiunculae, Vulg. 1. regg. 18, 32.
affectiōsus , a, um (affectio), voll Neigung, Tert. de anim. 19. – Adv. affectiōsē , Cassiod. var. 8, 11, 12. Vgl. affectuosus, -ose.
anonomastos , on (ἀνονόμαστος), ungenannt, aeon, Valentin. b. Tert. adv. Valent. 35.
accubitālia , ium, n. (sc. stragula), die über das accubitum (w.s.) gelegten Decken und Polster, Treb. Poll. Claud. 14, 10.
ag-geniculor (ad-geniculor), ārī (ad u. geniculo), vor jmd. die Knie beugen, alci, Tert. de paen. 9 u.a. Eccl.
ānuloculter , trī, m. (anulus u. culter), ein ringförmiges Messer, Tert. de anim. 25 ed. Oehler.
absconditor , ōris, m. (abscondo), der Verhehler, Verberger, Tert. adv. Marc. 4, 25. Firm. math. 5, 15.
affectātrīx , īcis, f. (affectator), die Nachäfferin, veritatis, Tert. praescr. haeret. 7.
apostolātus , ūs, m. (apostolus), das Apostelamt, Tert. adv. Marc. 1, 20 u.a. Eccl.
afflīctātor (adflīctātor), ōris, m. (afflicto), der Peiniger, Tert. adv. Marc. 5, 16.
arbitrātrīx , īcis, f., die Herrscherin, Gebieterin, Tert. adv. Mart. 2, 12 extr.
affictīcius (nicht -ītius), a, um (affictus), hinzugefügt, Varr. r.r. 3, 12, 1 K.
altēgradius , a, um = alte gradiens, aufrecht gehend, Tert. de virg. vel. 17.
ambulātōrius , a, um (ambulo), I) was hin- und ... ... , 12: sive stativo sive ambulatorio titulo, zu Hause oder auf Reisen, Tert. ad nat. 1, 16. – 2) was sich schieben läßt, ...
acceptīlātio od. acceptī lātio , ōnis, f. als ... ... eine durch Stipulation entstandene Schuld, indem der Schuldner den Gläubiger fragt: quod ego tibi promisi habesne acceptum? u. dieser antwortet: habeo, s. Gaius ...
amplificātor , ōris, m. (amplifico), der Erweiterer, Vergrößerer ... ... . inscr. Lat. 8, 1179. – II) übtr.: rerum, Cic. Tusc. 5, 10: dignitatis, Cic. ep. 10, 12, 5.
Acroceraunia , ōrum, n. (Ἀκροκεραύνια), I) als Teil der Ceraunii montes od. Ceraunia, s. ceraunius. – II) appellat. für jeden »gefährlichen Ort«, haec Acroceraunia vita, ...
argūmentātor , ōris, m. (argumentor), der Beweisführer, im üblen Sinne = der Rechthaber, Tert. de anim. 38: ille reprehensor et arg., Augustin. serm. 311, 12 (viell. schon Gell. 17, 5, 13, ...
acrocōlēfium , ī, n. (*ἀκροκωλήφιον), der oberste Teil eines Schweinefußes, Veget. mul. 6, 1, 2 ed. Schneid. (s. Schneider z. St. Vo. IV. p. 105). ...
aequanimiter , Adv. (aequanimus), gleichmütig, geduldig, Tert. de pat. 8 sq. u.a. Spät. (s. Rönsch Itala p. 230): Compar. aequanimius, Cassian. coen. inst. 3, 10.
Buchempfehlung
Epicharis ist eine freigelassene Sklavin, die von den Attentatsplänen auf Kaiser Nero wusste. Sie wird gefasst und soll unter der Folter die Namen der Täter nennen. Sie widersteht und tötet sich selbst. Nach Agrippina das zweite Nero-Drama des Autors.
162 Seiten, 8.80 Euro